ಅಮ್ಮಾ, ನೀನೇನು ನನಗೀಗ ತಿಂಡಿ ಕೊಡ್ತೀಯೋ ಇಲ್ವೋ ಹೇಳಿ ಬಿಡು…. ಇಗೋ, ನಾನಂತು ಹೊರಟೆ ಶಾಲೆಗೆ….”

ನನ್ನೊಳಗೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಪಾರ್ಥನ ಕುರಿತಾದ ದ್ವೇಷವನ್ನೇ ವಿಷವಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಅವನ ಮೇಲೆ ಕಕ್ಕುವುದಕ್ಕೆಂದು ತೀವ್ರ ವೇಗದಿಂದ ನುಗ್ಗಿಹೋದೆ…

ಗಾದೆಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಗ್ರಾಮೀಣ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ; ಜನಸಾಮಾನ್ಯರನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸುವ ಉದ್ದೇಶ ದಿಂದಾಗಿ.

ತೊಂಡೆಚಪ್ಪರ ಮನೆಯ ಹಿತ್ತಲಿಗೆ ಅಲಂಕಾರ ಅಥವಾ ಭೂಷಣ ಅಂದರೂ ಸರಿ. ನನ್ನ ಅತ್ತೆ ಮರತೊಂಡೆ ಬಳ್ಳಿಯನ್ನು ಸಾಕಿ ಸಲಹಿದ್ದರು. ಅದಕ್ಕೊಂದು ವಿಶಾಲವಾದ ಚಪ್ಪರ. ಮನೆಕೆಲಸಕ್ಕೆ ನಾಲ್ಕಾರು ಹೆಣ್ಣಾಳುಗಳು ಇದ್ದರೂ, ದಿನಾ ತೊಂಡೆ ಬುಡಕ್ಕೆ ನೀರು ಹರಿದುಹೋಗುವಂತೆ ಪಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ತೊಳೆಯುವುದೇನು; ಕಟ್ಟಿಗೆಯ ಒಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಸಿಹಿಡಿದ ಹಿತ್ತಾಳೆಯ ಪಾತ್ರೆಗಳು, ತಿಕ್ಕಿ ತೊಳೆಯಲಿಕ್ಕೆ ಒಲೆಯ ಬೂದಿ ಹಾಗೂ ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ ಸಿಪ್ಪೆ. “ಅಕ್ಕಿತೊಳೆದ ನೀರು ಬಹಳ ಒಳ್ಳೆಯದು” ಅನ್ನುತ್ತಾ ಅಕ್ಕಿ ತೊಳೆಯುವುದೇನು; ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಖರ್ಚಿಗೆ ಮೂರು ಸೇರಕ್ಕಿ ಬೇಕಾಗುತ್ತಾ ಇತ್ತು.

ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ ಜಗತ್ತಿನ ಹಣದ ಹೊಳೆ, ಕೋಟಿ ಮೊತ್ತದ ಬಹುಮಾನಗಳ ಸುರಿಮಳೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಆಕರ್ಷಣೆಗಳ ನಡುವೆ ಕಬಡ್ಡಿಯ ಮೂಲಸತ್ತ್ವ ಕೊಚ್ಚಿಹೋಗದಿರಲಿ. ಕಬಡ್ಡಿಯ ಪಾವಿತ್ರ್ಯಕ್ಕೆ ಕಳಂಕ ತಟ್ಟದಿರಲಿ.

ಜೈಮಿನಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣ-ಭೀಮರ ನಡುವಿನ ಹಾಸ್ಯಮಿಶ್ರಿತ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು ಓದುಗರಿಗೆ ಮುದ ಕೊಟ್ಟು – ಇದಕ್ಕೆ ಕೃಷ್ಣ ಏನು ಹೇಳಿದ, ಭೀಮ ಏನು ಹೇಳಿದ ಅಂತ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಓದನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ….

ಸರ್ಜನಶೀಲ ಹಾಗೂ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ಸಂಗೀತ ದಿಗ್ದರ್ಶಕರ ಕೊರತೆ ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರರಂಗದಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇವರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಹಿಂದುಸ್ತಾನಿ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸಂಗೀತದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಗುರು-ಶಿಷ್ಯ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಪಡೆದವರಾಗಿದ್ದರು. ಸಂಗೀತದ ಆಳ ಅಭ್ಯಾಸವಿದ್ದ ಇವರಿಗೆ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸಂಗೀತದ ಮಾಧುರ್ಯವನ್ನು ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಸಿನೆಮಾ ಮಾಧ್ಯಮದ ಮೂಲಕ ತಲಪಿಸುವ ತುಡಿತ ಇತ್ತು. ಕೆಲವರು ಹುಚ್ಚು ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಪ್ರಯೋಗಮಾಡಿ ಯಶಸ್ವಿ ಕೂಡ ಆದರು.