ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಅರಸೊತ್ತಿಗೆ ಕೆಡವಿದ ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಿಗೆ ಲೆಕ್ಕವೇ ಇಲ್ಲ. ಮುಹಮ್ಮದ್ ಘಜನಿಯಿಂದ ಶುರುವಾದ ಈ ದಾಳಿಕಾರ್ಯ ಇಂದಿಗೂ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ರೂಪದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿದಿದೆ. ಶಿವಮೊಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನಡೆದ ಒಂದು ಘಟನೆ – ಹಿಂದೂ ಯುವಕನೊಬ್ಬ ದೇವಸ್ಥಾನ ಕಟ್ಟುವುದಕ್ಕೆ ನಿಷೇಧ ಹೇರಬೇಕೆಂದು, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಸಮಾಜದ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ ಕದಡಬಹುದೆಂದು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಸರಕಾರೀ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಮನವಿ ಸಲ್ಲಿಸಿದರು. ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂಗಳಿರುವ ದೇಶದಲ್ಲಿ ದೇವಸ್ಥಾನ ಕಟ್ಟಬಹುದೇ ಬೇಡವೇ ಎಂದು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟು ಕೊಡಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಂದಿದೆ!
ಮೌಲಾನಾ ಅಬ್ದುಲ್ ಹೈ ಇಸ್ಲಾಮ್ ಮತದ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡ ಪಂಡಿತ; ಪ್ರಾಜ್ಞ. ಅಬ್ದುಲ್ ಹೈ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಯಾವಯಾವ ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಒಡೆದು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಮಸೀದಿಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡರು ಎಂಬ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡಿ ‘ಹಿಂದೂಸ್ತಾನೀ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಅಹದ್ ಮೇ’ ಎಂಬ ಪುಸ್ತಕ ಬರೆದರು. ಇದರ ಕೆಲವು ವಿವರಗಳನ್ನು ನೋಡಿ:
(೧) ಕವ್ವತ್ ಅಲ್ ಇಸ್ಲಾಮ್ ಮಸೀದಿ (ದೆಹಲಿ): ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟ ಮೊದಲ ಮಸೀದಿ ಇದು. ಕುತ್ಬುದ್ದೀನ್ ಐಬಕ್ ಹಿಜರಿ ಶಕೆ ೫೮೭ರಲ್ಲಿ, ಹಿಂದೆ ಪೃಥ್ವೀರಾಜನಿಂದ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಒಡೆದು ಅದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಈ ಮಸೀದಿ ಎಬ್ಬಿಸಿದ. ಹಿ. ೫೯೨ರಲ್ಲಿ ಆತ ಘಜನಿಯಿಂದ ವಾಪಸು ಬಂದ ಮೇಲೆ ಶಿಹಾಬುದ್ದೀನ್ ಘೋರಿಯ ಆಜ್ಞೆಯ ಮೇರೆಗೆ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಮಸೀದಿಯನ್ನೂ ಕಟ್ಟಿಸಿದ.
(೨) ಜೌನ್‌ಪುರದ ಮಸೀದಿ: ಸುಲ್ತಾನ್ ಇಬ್ರಾಹಿಮ್ ಶಾರಕಿ ಎಂಬವನು ಅತ್ಯಂತ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಕಟ್ಟಿದ್ದು. ಮೊದಲು ದೇವಸ್ಥಾನವಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ಇದನ್ನು ಅಟಾಲಾ ಮಸೀದಿ ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.
(೩) ಕನೌಜದ ಮಸೀದಿ: ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಒಡೆದು ಅದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಹಿ. ೮೦೯ರಲ್ಲಿ ಇಬ್ರಾಹಿಂ ಶಾರಕಿಯಿಂದ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟ ಮಸೀದಿ. ಇದರ ಕೆಳಗಿನ ಅರ್ಧಭಾಗ ಇನ್ನೂ ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯದ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿಯೇ ಇದೆ.
(೪) ಎತ್ವಾದ ಜಾಮಿ ಮಸೀದಿ: ಯಮುನಾನದಿಯ ತಟದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಒಂದು ಭವ್ಯ ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಕೆಡವಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಕಟ್ಟಿದ ಕಟ್ಟಡ.
(೫) ಅಯೋಧ್ಯೆಯ ಬಾಬ್ರಿ ‘ಮಸೀದಿ’: ಹಿಂದೂಗಳ ಆರಾಧ್ಯದೈವ ಶ್ರೀರಾಮಚಂದ್ರ ಹುಟ್ಟಿದ ಸ್ಥಳ. ಇಲ್ಲಿ ಸೀತಾಮಾತೆಯ ದೇವಸ್ಥಾನ ಇತ್ತು. ಅದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಹಳೆಯ ಅರಮನೆ, ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕೆಡವಿಹಾಕಿ ಬಾಬರ್ ಹಿ. ೯೬೩ರಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿದ ‘ಮಸೀದಿ’.
(೬) ಕಾಶೀ ಮಸೀದಿ: ಕಾಶಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬಿಶೇಶ್ವರ (ವಿಶ್ವೇಶ್ವರ) ದೇವಸ್ಥಾನ ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ನೆಲೆ. ದೇವಸ್ಥಾನದ ಗೋಪುರ ಬಹು ಎತ್ತರವಾಗಿತ್ತು. ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಒಡೆದುಹಾಕಿ ಅದರ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನೇ ಬಳಸಿ ‘ಬನಾರಸ್ ಮಸೀದಿ’ಯನ್ನು ಔರಂಗಜೇಬ ಕಟ್ಟಿಸಿದ.
(೭) ಮಥುರೆಯ ಮಸೀದಿ: ಮಥುರೆಯ ಗೋವಿಂದದೇವ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಒಡೆದು ಅದರ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಔರಂಗಜೇಬ ಕಟ್ಟಿಸಿದ್ದು.
ಮುಸ್ಲಿಮರೇ ಬರೆದಿಟ್ಟ ದಾಖಲೆಗಳು
ಮೇಲಿನವೆಲ್ಲ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹಾತೀತವಾಗಿ ದಾಖಲಾಗಿರುವ ಸತ್ಯಗಳು. ಫುತುಹುಲ್ ಬುಲ್ದಾನ್ (ಬರೆದವನು: ಅಹ್ಮದ್ ಬಿನ್ ಯಾಹ್ಯಾ ಬಿನ್ ಜಬೀರ್), ತರೀಖ್-ಇ-ತಬರೀ (ಅಬು ಜಾಫರ್ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಬಿನ್ ಜರೀರ್), ತರಿಖುಲ್-ಹಿಂದ್ (ಅಬು ರಿಹಾನ್ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಬಿನ್ ಅಹ್ಮದ್ ಅಲ್‌ಬರೂನಿ ಅಲ್‌ಖ್ವಾರಿಜ್ಮಿ), ಕಿತಾಬುಲ್ ಯಮಿನಿ (ಅಬು ನಾಸಿರ್ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಇಬ್ನ್ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಅಲ್ ಜಬ್ಬರೂಲ್ ಉತಬೀ), ದಿವಾನ್-ಇ-ಸಲ್ಮಾನ್ (ಕವಾಜಾಹ್ ಮಸೂದ್ ಬಿನ್ ಸಾದ್ ಬಿನ್ ಸಲ್ಮಾನ್), ಚಾಚ್-ನಮಹ್ (ಮುಹಮ್ಮದ್ ಅಲ್ ಬಿನ್ ಹಮೀದ್ ಬಿನ್ ಅಬು ಬಕ್ರ್ ಕೂಫಿ), ಜಮಿಉಲ್-ಹಿಕಾಯತ್ (ಮೌಲಾನಾ ನೂರುದ್ದೀನ್ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಉಫಿ), ತಜೂಲ್-ಮಾಸಿರ್ (ಸದ್ರುದ್ದೀನ್ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಹಸನ್ ನಿಜಾಮಿ), ಕಮಿಲೂತ್-ತವಾರಿಖ್ (ಇಬ್ನ್ ಆಸಿರ್) – ಹೀಗೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಇತಿಹಾಸಕಾರರೇ ಬರೆದಿರುವ ನೂರಾರು ಪುಸ್ತಕಗಳು ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಹಿಂದೂ, ಜೊರಾಷ್ಟಿçಯನ್, ಯಹೂದಿ, ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಮತ-ಧರ್ಮಗಳ ಶ್ರದ್ಧಾಕೇಂದ್ರಗಳನ್ನು ಒಡೆದು ಕೆಡವಿ ಮಸೀದಿಗಳನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಲಾಯಿತು ಎಂಬ ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಮಾಹಿತಿ ಕೊಡುತ್ತವೆ.
ಈ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಬರೆದವರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಲ್ಲ, ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲ. ಬದಲು ಮುಸ್ಲಿಮರೇ. ಅದೂ ಕೂಡ ಎಂಥವರು? ರಾಜ ಮಹಾರಾಜರಿಗೆ ಆಸ್ಥಾನವಿದ್ವಾಂಸರಾಗಿ ಸೇವೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವರು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಮೌಲಾನಾ ಅಬ್ದುಲ್ ಹೈ, ತಬರಿ, ಸಲ್ಮಾನ್, ಅಬು ಬಕ್ರ್ ಕೂಫಿ, ಇಬ್ನ್ ಆಸೀರ್ ಮೊದಲಾದವರು ಇಸ್ಲಾಮಿನ ಚರಿತ್ರೆಯ ಅತ್ಯಂತ ಅಥೆಂಟಿಕ್ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಎಂದು ಹೆಸರು ಮಾಡಿರುವರು. ಫುತುಹುಲ್ ಬುಲ್ದಾನ್ ಎಂಬ ಇತಿಹಾಸಕೃತಿ ಬರೆದ ಜಬೀರ್ ಎಂಬಾತ ಖಲೀಫಾ ಅಲ್-ಮುತವಕ್ಕಲ್ ಎಂಬ ಖಲೀಫ(ಚಕ್ರವರ್ತಿ)ನ ಆಸ್ಥಾನವಿದ್ವಾಂಸನಾಗಿದ್ದ. ಅಲ್‌ಬರೂನಿ ಅಲ್-ಖ್ವಾರಿಜ್ಮಿ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಘಜನಿಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ೪೦ ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಚರಿತ್ರಕಾರ. ಮಿಫತೂಲ್-ಫುತುಹ್, ನುಹ್ ಸಿಫಿರ್ ಎಂಬ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಬರೆದ ಅಮೀರ್ ಖುಸ್ರೊ ತನ್ನ ಇಡೀ ಜೀವನವನ್ನು ರಾಜ-ಮಹಾರಾಜರ ಆಸ್ಥಾನ ಕವಿಯಾಗಿ ವೈಭವೋಪೇತವಾಗಿ ಕಳೆದವನು. ‘ರೆಹಾಲಾ’ ಎಂಬ ಪುಸ್ತಕ ಬರೆದ ಇಬ್ನ್ ಬತ್ತೂತ ಎಂಬವನು ಸ್ಪೇನ್ ದೇಶದಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದು ಮುಹಮ್ಮದ್ ಬಿನ್ ತುಘಲಕ್‌ನ ರಾಜಾಶ್ರಯ ಪಡೆದು ದೇಶವನ್ನೆಲ್ಲ ಸುತ್ತಿ ಸಿಕ್ಕಸಿಕ್ಕ ಹಿಂದೂ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಸುಖ ಅನುಭವಿಸಿದ ಮೇಲೆ ತಲಾಖ್ ಕೊಟ್ಟು, ತನ್ನ ಇಡೀ ಜೀವನವನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಕಳೆದು ತನ್ನ ಹುಟ್ಟೂರಿಗೆ ಹೊರಟುಹೋದ. ಇವರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಮಸೀದಿಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿದ್ದನ್ನೂ, ಮೂರ್ತಿಪೂಜೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಜೀವಂತ ಸುಟ್ಟದ್ದನ್ನೂ, ಹೊಸ ಊರುಗಳಿಗೆ ದಂಡೆತ್ತಿ ಹೋಗಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸುಲ್ತಾನರು ಅಲ್ಲಿನ ಮನೆಮಠಗಳನ್ನು ಕೆಡವಿಹಾಕುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನೂ, ಅವರ ಸೈನಿಕರು ದಿನಗಳಗಟ್ಟಲೆ ಸಿಕ್ಕಸಿಕ್ಕ ಹೆಂಗಸರನ್ನು ಭೋಗಿಸಿ ಎಸೆಯುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನೂ ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಷಯವೆಂಬಂತೆ ವರ್ಣಿಸಿದ್ದಾರೆ. ‘ತಜೂಲ್ ಮಾಸಿರ್’ ಎಂಬ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಚರಿತ್ರಕಾರ ಹಸನ್ ನಿಜಾಮಿ ಎಂಬವನು ಅಜ್ಮೀರ್, ಕುಹ್ರಮ್ (ಪಂಜಾಬ್), ಮೀರತ್, ದೆಹಲಿ, ವಾರಾಣಸಿ, ಅಲಿಗಢ, ಬಯಾನ (ರಾಜಸ್ಥಾನ), ಕಲಿಂಜರ್(ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶ)ಗಳಲ್ಲಿ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಕೆಡಹುವಿಕೆ, ವಿಗ್ರಹಭಂಜನೆ, ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿ ಸ್ಥಾಪನೆ ಆದದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ ವಿಸ್ತೃತವಾದ ವಿವರಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.
ಕೊಳ್ಳೆ, ಅಪವಿತ್ರೀಕರಣ
ಕೆಲವು ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ಬರುವ ಒಂದಷ್ಟು ವಿವರಗಳನ್ನು ನೋಡಿ:
(೧) ಮುಹಮ್ಮದ್ ಬಿನ್ ಖಾಸಿಮ್ಕ್ರಿ.ಶ. ೭೧೨ರಿಂದ ೭೧೫ರ ವರೆಗೆ ಸಿಂಧ್ ಪ್ರಾಂತವನ್ನು ಆಳಿದ. ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ದೆಬಾಲ್ ಎಂಬ (ಸಿಂಧ್) ಪ್ರಾಂತವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಆತನ ಸೈನಿಕರು ಮೂರು ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಸಿಕ್ಕ ಆಸ್ತಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಲೂಟಿ ಮಾಡಿದರು. ಇವರ ಕ್ರೌರ್ಯಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ ಆ ಪ್ರಾಂತದ ಮಾಂಡಲಿಕ ಜೀವ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಓಡಿಹೋಗಬೇಕಾಯಿತು. ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ಅರ್ಚಕರನ್ನು ಬರ್ಬರವಾಗಿ ಕೊಚ್ಚಿಹಾಕಲಾಯಿತು. ದೇಗುಲವನ್ನು ಕೆಡವಿ ಅದನ್ನು ಮುಂದೆ ಭವ್ಯವಾದ ಮಸೀದಿಯಾಗಿ ಕಟ್ಟಲಾಯಿತು. ಖಾಸಿಮನು ಅಲ್ಲಿ ೪೦೦೦ ಮುಸಲ್ಮಾನರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದನು. ಅವರೇ ಆ ಪ್ರಾಂತದ ವಾರಸುದಾರರಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಭೋಗಿಸಿದರು. ಮುಂದೆ ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಂತಾಧ್ಯಕ್ಷನಾಗಿ ಬಂದ ಇಶಾಕ್ ಅಜ್ ಜಬ್ಬಿ ಎಂಬವನ ಮಗ ಊರಲ್ಲಿದ್ದ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಗೋಪುರವನ್ನು ಒಡೆದು ಅದನ್ನು ಸೆರೆಮನೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿದನು – ‘ಫುತುಹುಲ್ ಬುಲ್ದಾನ್’ನಲ್ಲಿ.
(೨) ಮುಲ್ತಾನ್ (ಪಂಜಾಬ್) ಪ್ರಾಂತದ ಜನರ ಮುಖ್ಯದೇವತೆ ಆದಿತ್ಯ. ಮುಹಮ್ಮದ್ ಇಬ್ನ್ ಅಲ್ಕಾಸಿಮ್ ಇಬ್ನ್ ಅಲ್ಮುನೈಭ್ ಎಂಬ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ರಾಜ ಈ ಪ್ರಾಂತವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಆತನಿಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿ ಕಾಡಿದ್ದೇನೆಂದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ಜನತೆ ಶ್ರೀಮಂತರಾಗಿ ಉಳಿದಿದ್ದುದು ಹೇಗೆ ಎಂಬುದು. ಕೊನೆಗೆ ಅವನಿಗೆ ಅವಕ್ಕೆಲ್ಲ ಮೂಲ ಅಲ್ಲಿನ ದೇವಸ್ಥಾನವೇ ಎನ್ನುವುದು ತಿಳಿಯಿತು. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಹತ್ತಾರು ಊರುಗಳಿಂದ ಜನ ಇಲ್ಲಿನ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಬಂದು ತಮ್ಮ ಸಂಪತ್ತನ್ನೆಲ್ಲ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದನ್ನು ನೋಡಿದ ರಾಜನಿಗೆ ಅಲ್ಲೊಂದು ಮಸೀದಿ ಕಟ್ಟಿಸುವ ಆಸೆಯಾಯಿತು. ಆತ, ದೇವಸ್ಥಾನದ ಮೂರ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಹಸುವಿನ ಮಾಂಸದ ಹಾರ ಹಾಕಿಸಿ, ಅದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿಯನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿದ. ಅಲ್ಲಿನ ಅರ್ಚಕರನ್ನು ಊರಾಚೆ ಓಡಿಸಲಾಯಿತು. ಮುಂದೆ ಜಲಾಮ್ ಇಬ್ನ್ ಶೈಬಾನ್ ಎಂಬವನು ಮುಲ್ತಾನ್ ಪ್ರಾಂತದ ರಾಜನಾಗಿ ಬಂದಾಗ, ಆತ ಆ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ಒಡೆಸಿ ಹೊರಗೆಸೆದುಬಿಟ್ಟನು (‘ತರಿಖುಲ್-ಹಿಂದ್’ ಕೃತಿ).
(೩) ಸೋಮ ಎಂದರೆ ಚಂದ್ರ. ಸೋಮನಾಥ ಎಂದರೆ ಚಂದ್ರನ ಅಧಿಪತಿ, ಒಡೆಯ ಎಂದರ್ಥ. ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಚಂದ್ರನೇ ಅಧಿದೇವತೆಯಾದ್ದರಿಂದ, ಅವನ ಒಡೆಯನಾದ ಸೋಮನಾಥ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಮುಸ್ಲಿಮರ ವೈರಿಯಾಗಲೇಬೇಕು. ಹೀಗೆ ಯೋಚಿಸಿದ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಘಜನಿ, ಗುಜರಾತ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದ ಸೋಮನಾಥ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡುವ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದ. ಅಲ್ಲದೆ ಅಲ್ಲಿನ ಚಿನ್ನದ ಲಿಂಗ ಜಗದ್ವಿಖ್ಯಾತವಾಗಿತ್ತು. ಮುಹಮ್ಮದ ಆ ಲಿಂಗದ ಮೇಲಿದ್ದ ಚಿನ್ನದ ಲೇಪನವನ್ನು ತೆಗೆಸಿ, ಅದರ ಮೇಲಿನ ಭಾಗವನ್ನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಒಡೆಸಿ ಘಜನಿಗೆ ಒಯ್ದ. ಅಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿದ ಜಾಮಿ ಮಸೀದಿಯ ಹೊರಗಿನ ಮೆಟ್ಟಿಲಿಗೆ ಆ ಕಲ್ಲನ್ನು ಹಾಕಿದ. ಮಸೀದಿಯೊಳಗೆ ಬಂದುಹೋಗುವ ಜನ ತಮ್ಮ ಕೊಳಕು ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಆ ಕಲ್ಲಿಗೆ ಉಜ್ಜಿ ಶುಚಿಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬುದು ಅವನ ಇಚ್ಛೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅದೇ ರೀತಿ (ಈಗಿನ ಹರಿಯಾಣಾದಲ್ಲಿರುವ) ಥಾನೇಶರ್ ಎಂಬಲ್ಲಿದ್ದ ಚಕ್ರೇಶ್ವರ ಎಂಬ ದೇವತೆಯ ಕಂಚಿನ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ಒಡೆದು ಜಾಮಿ ಮಸೀದಿಯ ಮೆಟ್ಟಿಲಿಗೆ ಹಾಕಿದ (‘ತರಿಖುಲ್-ಹಿಂದ್’ ಕೃತಿ).
(೪) ಘಜನಿಯ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಸುಲ್ತಾನ (ಪಂಜಾಬ್‌ನ) ನಾರ್ಡಿನ್ ಎಂಬ ಪ್ರಾಂತದ ಎಲ್ಲ ಜನರಿಗೆ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಸುನ್ನತ್ ಮಾಡಿಸಿ ಮುಸಲ್ಮಾನ ಮತಕ್ಕೆ ಬದಲಾಯಿಸಿದ. ಹಿಂದ್ (ಸಿಂಧ್) ಪ್ರಾಂತದ ಜನ ನೂರಾರು ಬಗೆಯ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಪೂಜಿಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಅವನ ಮೈ ಉರಿಸಿತು. ಅಲ್ಲದೆ ವಿಗ್ರಹಾರಾಧನೆಯೂ ಜೋರಾಗಿಯೇ ನಡೆದಿತ್ತು. ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ಬಗ್ಗುಬಡಿಯಬೇಕೆಂದು ಆತ (ಕ್ರಿ.ಶ.೧೦೧೩ರಲ್ಲಿ) ಒಂದು ದಿನ ರಾತ್ರಿಯ ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರಟು ಆ ಪ್ರಾಂತದ ಮೇಲೆ ಮುಗಿಬಿದ್ದ. ಸಂಜೆಯ ನಂತರ ಶಸ್ತ್ರ ಹಿಡಿಯಬಾರದೆಂಬ ನಿಯಮ ಪಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಜನ ಸುಲಭವಾಗಿ ಸೆರೆಯಾದರು. ಸಿಂಧ್ ಪ್ರಾಂತದ ಒಂದು ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಬುದ್ಧನ ಪ್ರತಿಮೆ ಕಾಣಲು ಸಿಕ್ಕಿತು. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ತಾಮ್ರಪತ್ರದಲ್ಲಿ ಈ ದೇವಸ್ಥಾನ ೫೦,೦೦೦ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟಿತು ಎಂಬ ಮಾತು ಇತ್ತು. ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ಸುಲ್ತಾನ ಅಲ್ಲಿನ ಜನರ ಹೆಡ್ಡತನಕ್ಕೆ ಮನಸಾರೆ ನಕ್ಕ. ಏಕೆಂದರೆ ಆತನ ಪ್ರಕಾರ ಜಗತ್ತು ಹುಟ್ಟಿ ಕೇವಲ ೭೦೦ ವರ್ಷಗಳು ಮಾತ್ರ ಆಗಿದ್ದವು. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಇಂಥ ವಿಚಿತ್ರ ಹೇಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವುದು ಸರಿಯೆ? – ಎಂದು ಬಗೆದ ಸುಲ್ತಾನ ಅಲ್ಲಿನ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಭಗ್ನಗೊಳಿಸಿದ. (‘ಕಿತಾಬುಲ್ ಯಮಿನಿ’ ಕೃತಿ).
(೫) ಸುಲ್ತಾನ ಜಲಾಲುದ್ದೀನ್ ಖಲ್ಜಿ (ಆಡಳಿತ: ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೨೯೦-೯೬), ಝೈನ್ (ರಾಜಸ್ಥಾನ) ಎಂಬಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ತನ್ನ ಸಾಮಂತರಾಜನ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದನು. ಮೊದಲ ದಿನ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆದು ಎರಡನೇ ದಿನ ನಗರಪ್ರದಕ್ಷಿಣೆ ಮಾಡಲು ಹೊರಟನು. ಆಗ ಅವನಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಎದ್ದುನಿಂತಿದ್ದ ಗುಡಿಗೋಪುರಗಳೂ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ವಿಗ್ರಹಾರಾಧನೆಗಳೂ ಕಣ್ಣು ಕುಕ್ಕಿದವು. ಸುಲ್ತಾನ ಅವೆಲ್ಲ ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನೂ ನಾಶಮಾಡುವಂತೆ ಆಜ್ಞೆ ಮಾಡಿದ. ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹವಾಗಿದ್ದ ಮುತ್ತು-ರತ್ನಗಳನ್ನೂ, ವಿಗ್ರಹಗಳ ಮೇಲಿದ್ದ ಚಿನ್ನವನ್ನೂ ಮೊದಲು ತೆಗೆದು ನಂತರ ಅವೆಲ್ಲ ಕಟ್ಟೋಣಗಳನ್ನು ಕೆಡವಲಾಯಿತು. ಒಂದು ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಎರಡು ಕಂಚಿನ ಪ್ರತಿಮೆಗಳನ್ನು ಕರಗಿಸಲು ಹರಸಾಹಸ ಪಡಬೇಕಾಯಿತು. ಅವುಗಳಲ್ಲೊಂದು ಪ್ರತಿಮೆ ಸುಮಾರು ಒಂದು ಸಾವಿರ ಮಣಗಳಷ್ಟು ಭಾರವಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಮುರಿದು ತೆಗೆಯಬೇಕಾಯಿತು. ಅದರ ಒಂದೊAದು ತುಂಡುಗಳನ್ನು ಸುಲ್ತಾನ ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಬಹುಮಾನವಾಗಿ ಹಂಚಿದನು (‘ಮಿಫತೂಲ್-ಫುತುಹ್’ ಕೃತಿ, ಅಮೀರ್ ಖುಸ್ರೊ).
(೬) ಮುಹಮ್ಮದ್ ಬಿನ್ ತುಘಲಕ್ (ಆಡಳಿತ: ಕ್ರಿ.ಶ.೧೩೨೫-೧೩೫೧) ಜೆಹಾದ್ ಅನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಪವಿತ್ರ ಕಾರ್ಯ ಎಂದು ನಂಬಿದ ದೊರೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನೆಲ ಅಥವಾ ಜಲಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ಬಳಸಬೇಕಾಗಿ ಬಂದರೂ ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿದವನೇ ಅಲ್ಲ. ಈತನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಐದು ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯಗಳು ಧರಾಶಾಯಿಯಾದವು. ಬುದ್ಧನ ವಿಗ್ರಹ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಕಂಡಿತೋ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ಅವನ್ನು ಭಗ್ನಗೊಳಿಸಿದ. ನೂರಾರು ಮಸೀದಿಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದ. ಮುಸಲ್ಮಾನ್ ಮತವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಒಪ್ಪದವರನ್ನು ಬಲಾತ್ಕಾರವಾಗಿ ಅವರ ಜಮೀನುಗಳಿಂದ ಓಡಿಸಲಾಯಿತು. ಇಡೀ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಂಗೀತ-ನೃತ್ಯ-ನಾಟಕಗಳು ನಿಷೇಧವಾದವು. ಅಲ್ಲಾಹ್‌ನಿಗೆ ಮಾಡುವ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯೊಂದೇ ಸಕ್ರಮ, ಮಿಕ್ಕ ಮನೋರಂಜನೆಗಳೆಲ್ಲ ಅಕ್ರಮವೆಂಬ ಭಾವನೆ ಸುಲ್ತಾನನದಾಗಿತ್ತು. (‘ಮಸಲಿಕೂಲ್ ಅಬ್ಸಾರ್ ಫಿ ಮಮಲಿಕೂಲ್ ಅಂಸಾರ್’ ಕೃತಿ, ಶಿಹಾಬುದ್ದೀನ್ ಅಬುಲ್ ಅಬ್ಬಾಸ್ ಅಹ್ಮದ್ ಬಿನ್ ಯಾಹ್ಯಾ).
(೭) ಸುಲ್ತಾನ್ ಫಿರೂಜ್ ಷಾ ತುಘಲಕ್ (ಕ್ರಿ.ಶ.೧೩೫೧-೧೩೮೮) ಬನಾರಸ್ ಅನ್ನು ಬಿಟ್ಟ ಮೇಲೆ ಜಾಜ್‌ನಗರದ ರಾಣಿಯನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಬಗೆದ. ಆದರೆ, ಆತನನ್ನು ಓಡಿಸಲು ಅಲ್ಲಿನ ಜನ ಅರಣ್ಯದಲ್ಲಿದ್ದ ಏಳು ಆನೆಗಳನ್ನು ತಂದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಅವನ್ನು ತನ್ನ ಜನರಿಂದ ಹಿಡಿಸಿ ಬಂಧಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಸುಲ್ತಾನ ಜಾಜ್‌ನಗರದ ಕೋಟೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ. ಅಲ್ಲಿಯ ಅರಮನೆ, ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ ಆತ ಹುಚ್ಚನೇ ಆಗಿಬಿಟ್ಟ. ಈ ಪ್ರಾಂತದಲ್ಲಿ ಜನ ಜಗನ್ನಾಥ (ಪುರಿ) ಎಂಬ ದೇವರನ್ನು ಆರಾಧಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಸುಲ್ತಾನ ಇಲ್ಲಿನ ವಿಗ್ರಹವನ್ನು ತೆಗೆಸಿ ದೆಹಲಿಗೆ ಸಾಗಿಸಿ, ಅಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಹೀನಾಯ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದ (‘ತರೀಖ್-ಇ-ಫಿರುಜ್’ ಎಂಬ ಗ್ರಂಥದಲ್ಲಿ ಸಿರಾಜ್ ಅಲೀಫ್ ಎಂಬವನು ಬರೆದ ಸಾಲುಗಳು). ಇದೇ ಗ್ರಂಥದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಆತ ಫಿರೂಜ್ ಷಾ ತುಘಲಕ್, ತನ್ನ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ಧರ್ಮಭೀರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣನನ್ನು ಹೇಗೆ ಆಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಸುಟ್ಟ ಎಂದು ವಿವರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ, ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ವಿಗ್ರಹಪೂಜೆಗೆ ನಿಷೇಧವಿದ್ದರೂ ಧೈರ್ಯದಿಂದ ತನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ವಿಗ್ರಹಾರಾಧನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದನಂತೆ. ಈ ಸುದ್ದಿ ಕಿವಿಯಿಂದ ಕಿವಿಗೆ ಹಬ್ಬಿ ಕೊನೆಗೆ ಸುಲ್ತಾನನನ್ನು ತಲಪಿತು. ಇಂಥ ಕಾಫಿರನಿಗೆ ಏನು ಶಿಕ್ಷೆ ಎಂದು ಆತ ತನ್ನ ಆಸ್ಥಾನ ಪಂಡಿತರನ್ನು ಕೇಳಿದ. ಅವರು ಒಂದೋ ಆತ ಮುಸಲ್ಮಾನನಾಗಬೇಕು ಇಲ್ಲವೇ ಸಜೀವದಹನ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಸಲಹೆ ಕೊಟ್ಟರಂತೆ. ಬ್ರಾಹ್ಮಣನನ್ನು ಹಿಡಿದು ಆಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಎಳೆದು ತರಲಾಯಿತು. ಆತನಿಗೆ ರಾಜಾಜ್ಞೆಯನ್ನು ಓದಿಹೇಳಿದಾಗ ಆತ ಯಾವ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ತಾನು ಧರ್ಮಭ್ರಷ್ಟನಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹಠ ಹಿಡಿದ. ಆತನನ್ನು ಕೊನೆಗೆ ಎಲ್ಲರ ಸಮ್ಮುಖದಲ್ಲಿ (ಗ್ರಂಥ ಬರೆದ ಸಿರಾಜ್ ಅಲೀಫ್ ಕೂಡ ಅಲ್ಲಿದ್ದ) ಆಸ್ಥಾನದಲ್ಲೇ, ಆತನ ವಿಗ್ರಹವನ್ನು ಎರಡು ತುಂಡು ಮಾಡಿ ತಲೆ ಕಾಲಿಗೆ ಕಟ್ಟಿ, ಕೊನೆಗೆ ಆತನನ್ನು ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿ ಸುಡಲಾಯಿತು.
* * *
ಪ್ರೇರಣೆ: ಅಸಹಿಷ್ಣುತೆ
ಮುಸ್ಲಿಮ್ ರಿಲಿಜನ್ ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಅತ್ಯಂತ ಶೀಘ್ರವಾಗಿ ಹಬ್ಬುತ್ತಹೋಗಲು ಈ ಅನ್ಯಧರ್ಮಗಳ ಮೇಲಿನ ಅಸಹಿಷ್ಣುತೆಯೂ ಪ್ರಮುಖ ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತು. ಇಸ್ಲಾಂ ರಿಲಿಜನ್ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮಗಳಿಗಿರುವ ಪ್ರಮುಖ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು – ದೇವರ ಬಗೆಗಿರುವ ಕಲ್ಪನೆ/ನಂಬಿಕೆ/ಶ್ರದ್ಧೆಯಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸ. ವೈದಿಕ ವಾಙ್ಮಯ ಬಹುದೇವತಾ ಉಪಾಸನೆಯನ್ನು ಗೌರವಿಸುತ್ತದೆ, ಏಕದೇವೋಪಾಸನೆಯನ್ನು ಪುರಸ್ಕರಿಸುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ, ಏಕದೇವೋಪಾಸನೆ ಎಂದರೆ ‘ದೇವರು ಒಬ್ಬನೇ’ ಎಂಬ ಅತ್ಯಂತ ಮೇಲ್ಮಟ್ಟದ ತಿಳಿವಳಿಕೆ ಪಡೆಯುವುದು ಎಂದರ್ಥ. ಎಲ್ಲ ದೇವರೂ, ಪ್ರಕೃತಿಯ ಎಲ್ಲ ಅಂಶಗಳೂ ಇಡೀ ವಿಶ್ವವನ್ನು ಚಲಾಯಿಸುವ ಒಂದು ಪರಮಸತ್ಯದ ಬಿಂದುಗಳೇ ಎಂದು ವೇದವು ಸಾರುತ್ತದೆ. ಆ ಪರಬ್ರಹ್ಮವಸ್ತುವನ್ನು ಪೂಜಿಸುವ ವೇದವಾಙ್ಮಯ, ಪರಬ್ರಹ್ಮವಸ್ತುವಿನಿಂದ ಹೊರಟ ಜಗತ್ತಿನ ಕೋಟ್ಯಂತರ ಸ್ವರೂಪಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. “ನೀನು ದೇವರನ್ನು ಯಾವ ಹೆಸರಿಂದಾದರೂ ಕರೆ, ಯಾವ ರೂಪದಲ್ಲಾದರೂ ಪೂಜಿಸು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಅದೆಲ್ಲವೂ ಮೇಲಿರುವ ಆ ಒಂದು ಬ್ರಹ್ಮವನ್ನೇ ಮುಟ್ಟುವುದು” ಎಂಬುದು ಸನಾತನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ನಿಲವು. ಇದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಸೆಮೆಟಿಕ್ ರಿಲಿಜನ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ‘ಏಕದೇವೋಪಾಸನೆ’ ಇದೆ – ಎಂದು ಹಲವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಅಲ್ಲ; ಅಲ್ಲಿರುವುದು ಏಕದೇವೋಪಾಸನೆಯಲ್ಲ. ಅದು ಮೋನೋಥೀಯಿಸಮ್, ಅರ್ಥಾತ್ ‘ನನ್ನ ದೇವರೊಬ್ಬನೇ ದೇವರು. ಆತನ ಹೊರತಾಗಿ ಬೇರಾವ ಶಕ್ತಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಒಂದೋ ಆತನಿಗೆ ತಲೆಬಾಗು, ಇಲ್ಲವೇ ನಿನ್ನ ತಲೆ ತೆಗೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿದ್ಧನಾಗು’ ಎಂಬ ಸಿದ್ಧಾಂತವದು. ಹಾಗಾಗಿ ರಿಲಿಜನ್, ಜಗತ್ತಿಗೆಲ್ಲ ಒಂದೇ ಚಾಲಕಶಕ್ತಿ, ಜಗತ್ತಿಗೆಲ್ಲ ಒಬ್ಬನೇ ಭಗವಂತ ಎಂದು ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ; ಬದಲಾಗಿ ನನ್ನ ಭಗವಂತನೇ ಜಗತ್ತಿನ ಎಲ್ಲರ ಭಗವಂತನಾಗಲಿಕ್ಕೇಬೇಕು ಎಂಬ ಆಗ್ರಹ ಮಾಡುತ್ತದೆ.
ಇಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖ್ಯ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನೂ ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಅದೇನೆಂದರೆ ರಿಲಿಜನ್‌ನ ‘ದೇವರು’ (ಗಾಡ್/ಯೆಹೋವ/ಅಲ್ಲಾಹ್) ತನ್ನನ್ನು ನಂಬದವರನ್ನು, ತನ್ನನ್ನು ಪೂಜಿಸದವರನ್ನು ಉಗ್ರವಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಿಸುವ ಅಧಿಕಾರವನ್ನೂ ಹೊಂದಿದ್ದಾನೆ. ತನ್ನನ್ನು ಒಪ್ಪದವರನ್ನು ಉಗ್ರವಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಿಸಲು, ಹಿಂಸಿಸಲು, ಕೊಲ್ಲಲು ಆ ದೇವರು ತನ್ನ ಅನುಯಾಯಿಗಳಿಗೆ ಆಜ್ಞೆ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಅಂದರೆ, ಇಸ್ಲಾಂ ರಿಲಿಜನ್ ತನ್ನವರು ಏನನ್ನು ಪಾಲಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸದ ಅನ್ಯಧರ್ಮೀಯರನ್ನು ಹೇಗೆ ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬ ಎರಡು ಬಗೆಯ ಪಾಠಗಳನ್ನೂ ಅತ್ಯಂತ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಬೋಧಿಸುವುದರಿಂದ ಮುಸ್ಲಿಮರಲ್ಲಿ ‘ತಮ್ಮವರಲ್ಲದವರ’ ಜೊತೆ ಹೇಗೆ ವ್ಯವಹರಿಸಬೇಕೆಂಬ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಮೂಡಿತು. ಇಸ್ಲಾಂ ಪ್ರಕಾರ, ಅದರ ಮತಾಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡದವರೆಲ್ಲ ಕಾಫಿರರು. ಅಲ್ಲಾಹ್‌ನನ್ನು ಒಪ್ಪದವರು ವಧಾರ್ಹರು. ಅವರನ್ನು ಕಂಡಲ್ಲಿ ಕೊಲ್ಲಬೇಕು ಇಲ್ಲವೇ ಬಲಾತ್ಕಾರವಾಗಿಯಾದರೂ ಇಸ್ಲಾಂಗೆ ಮತಾಂತರಿಸಬೇಕು – ಈ ಬೋಧನೆ ಅವರ ಪವಿತ್ರಗ್ರಂಥದಲ್ಲೇ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇಸ್ಲಾಮೀ ರಾಜರುಗಳಿಗೆ ಅನ್ಯಧರ್ಮದ ಶ್ರದ್ಧಾಕೇಂದ್ರಗಳನ್ನು ಒಡೆದು ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಪ್ರಾರ್ಥನಾಮಂದಿರಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸಂದಿಗ್ಧವೂ ಏಳಲಿಲ್ಲ. ಬೌದ್ಧಸ್ತೂಪಗಳು, ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳು, ಯಹೂದಿ ಸಿನಗಾಗ್‌ಗಳು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಕಟ್ಟಾ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಮತೀಯ ದೊರೆಗಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಡೆಯಲ್ಪಟ್ಟು ಮಸೀದಿಗಳಾದದ್ದು ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ.
ಇಸ್ಲಾಮ್ ರಿಲಿಜನ್ ಪ್ರವರ್ಧಮಾನಕ್ಕೆ ಬರುವ ಮೊದಲು ಕಾಬಾ, ಅರೇಬಿಯದ ಹಲವು ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳ ನೂರಾರು ದೇವರ ಮೂರ್ತಿಗಳಿದ್ದ ಒಂದು ಶ್ರದ್ಧಾಕೇಂದ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಪ್ರವಾದಿ ಮುಹಮ್ಮದರು ಆ ಎಲ್ಲ ಬುಡಕಟ್ಟು ದೇವತೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆಸಿಹಾಕಿ ಒಬ್ಬನೇ ದೇವನ ಉಪಾಸನೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದರು. ಹೀಗೆ ಇಸ್ಲಾಮ್ ರಿಲಿಜನಲ್ಲಿ ಮೊತ್ತಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಬೇರೆ ಧಾರ್ಮಿಕಭಾವನೆಗಳ ಮೇಲೆ ಸವಾರಿ ಮಾಡುವ, ಬೇರೆ ಮತಗಳ ದೇವರನ್ನು ಕಿತ್ತುಹಾಕಿ ಇಸ್ಲಾಮೀಕರಣ ಮಾಡುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಮುಂದೆ ಇಸ್ಲಾಮ್ ಕಾಡ್ಗಿಚ್ಚಿನಂತೆ ಉಳಿದೆಲ್ಲ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಹರಡತೊಡಗಿದಾಗ, ಅದನ್ನು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೊತ್ತವರು ಮಾಡಿದ ಕೆಲಸ ಒಂದೇ – ತಾವು ಹೋದೆಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಅಲ್ಲಿನ ಧಾರ್ಮಿಕಕೇಂದ್ರಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದ್ದು; ಅವನ್ನು ಕೆಡವಿಹಾಕಿ ಮಸೀದಿ ಕಟ್ಟಿದ್ದು. ಯಹೂದಿಗಳಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಪವಿತ್ರಬೆಟ್ಟವಾದ ಟೆಂಪಲ್ ಮೌಂಟ್ ಎಂಬಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಅಲ್-ಅಖಸಾ ಮಸೀದಿ ಕಟ್ಟಿದರು. ಸಿರಿಯದಲ್ಲಿ ಜಾಬ್‌ನ ಚರ್ಚು ಇದ್ದದ್ದನ್ನು ಕೆಡವಿ ಅದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿ ಎಬ್ಬಿಸಲಾಯಿತು. ಯಹೂದಿಗಳ ಎರಡನೇ ಅತ್ಯಂತ ಪವಿತ್ರ ಕ್ಷೇತ್ರವಾದ ಕೇವ್ ಆಫ್ ಪೇಟ್ರಿಯಾರ್ಕ್ಸ್ ಎಂಬಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರು ಚರ್ಚು ಕಟ್ಟಿದರು. ಅದನ್ನು ಕ್ರಿ.ಶ.೧೨೬೬ರಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಆಕ್ರಮಿಸಿ, ಮಸೀದಿ ಕಟ್ಟಿ ಆ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಯಹೂದಿಗಳಿಗೂ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರಿಗೂ ಪ್ರವೇಶ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಕಾನೂನು ತಂದರು.
* * *
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಅರಸೊತ್ತಿಗೆ ಕೆಡವಿದ ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಿಗೆ ಲೆಕ್ಕವೇ ಇಲ್ಲ. ಮುಹಮ್ಮದ್ ಘಜನಿಯಿಂದ ಶುರುವಾದ ಈ ದಾಳಿಕಾರ್ಯ ಇಂದಿಗೂ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ರೂಪದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿದಿದೆ. ಶಿವಮೊಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನಡೆದ ಒಂದು ಘಟನೆ – ಹಿಂದೂ ಯುವಕನೊಬ್ಬ ದೇವಸ್ಥಾನ ಕಟ್ಟುವುದಕ್ಕೆ ನಿಷೇಧ ಹೇರಬೇಕೆಂದು, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಸಮಾಜದ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ ಕದಡಬಹುದೆಂದು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಸರಕಾರೀ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಮನವಿ ಸಲ್ಲಿಸಿದರು. ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂಗಳಿರುವ ದೇಶದಲ್ಲಿ ದೇವಸ್ಥಾನ ಕಟ್ಟಬಹುದೇ ಬೇಡವೇ ಎಂದು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟು ಕೊಡಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಂದಿದೆ! ಸೀತಾರಾಮ ಗೋಯೆಲ್ ಅವರು ‘ಹಿಂದೂ ಟೆಂಪಲ್ಸ್ – ವಾಟ್ ಹ್ಯಾಪನ್ಡ್ ಟು ದೆಮ್?’ ಎಂಬ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ, ಭಾರತದಲ್ಲಿರುವ ಒಟ್ಟು ೨೦೦೦ ಮಸೀದಿಗಳ ಅಡಿಪಾಯಗಳು ಇರುವುದು ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಮೇಲೆ ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಭಾರತದ ಆರ್ಕಿಯಾಲಜಿ ವಿಭಾಗ ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ಬಾಬರಿ ‘ಮಸೀದಿ’ಯ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಉತ್ಖನನ ನಡೆಸಿದಾಗ, ಅದರಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನ ಇದ್ದದ್ದು ಖಚಿತಪಟ್ಟಿತ್ತು. ೧೯೪೦ರ ಹಿಂದೆ, ಈ ಮಸೀದಿಯನ್ನು ‘ಮಸ್ಜೀದ್-ಇ-ಜನ್ಮಸ್ಥಾನ್’ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು! ಇಲ್ಲಿನ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿರುವ ಕೆಲವು ದಾಖಲೆಗಳು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವ ೧೭ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿಯೂ ಮಾನವ ವಸತಿ ಇತ್ತು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿವೆ. ೧೯೮೬ರ ಎನ್‌ಸೈಕ್ಲೊಪೀಡಿಯಾ ಬ್ರಿಟಾನಿಕಾದಲ್ಲಿ “ರಾಮನ ಜನ್ಮಸ್ಥಳವನ್ನು ಇದೀಗ ಮಸೀದಿಯೊಂದು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ರಾಮನ ಜನ್ಮಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಭವ್ಯವಾದ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಕ್ರಿ.ಶ.೧೫೨೮ರಲ್ಲಿ ಕೆಡವಿ ಬಾಬರ್ ಎಂಬ ರಾಜ ಮಸೀದಿ ಕಟ್ಟಿಸಿದ” ಎಂದು ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಆದರೂ, ಶ್ರೀರಾಮನ ಜನ್ಮಸ್ಥಾನದ ನೆಲೆಯನ್ನು ಭಾರತದ ನ್ಯಾಯಾಂಗದ ಮುಂದೆ ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಲು ಹಿಂದುಗಳು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾನಂತರವೂ ಮುಕ್ಕಾಲು ಶತಮಾನ ಹೆಣಗಬೇಕಾಯಿತು!
ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸ್ಟರ ಜಾಣಕುರುಡು
ಸೆಕ್ಯುಲರ್ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಬರೆದ ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಮುಘಲ್ ದೊರೆಗಳನ್ನು ದೇವರೇ ಕಳಿಸಿದ ಜನಸೇವಕರು ಎಂಬಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ವಂಶದಲ್ಲಿ ಬಂದ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ರಾಜನೂ ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕೆಡವಿ ಮಸೀದಿ ಎಬ್ಬಿಸುವುದರಲ್ಲೇ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದ ಎಂಬ ಸತ್ಯ ನೈಜಚರಿತ್ರೆ ಓದುವವರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುತ್ತದೆ. ಈ ವಂಶದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಜಹಾಂಗೀರ್ ತನ್ನ ‘ತುಜುಕ್-ಇ-ಜಹಾಂಗೀರಿ’ಯಲ್ಲಿ, ಬನಾರಸ್‌ನಲ್ಲಿ ರಾಜಾ ಮೌನ್‌ಸಿಂಗ್ ಎಂಬವನು ೬೫ ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ ಖರ್ಚುಮಾಡಿ ಕಟ್ಟಿದ್ದ ಅತ್ಯಂತ ವೈಭವೋಪೇತವಾದ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಉರುಳಿಸಿ ಅದೇ ಅಡಿಪಾಯದ ಮೇಲೆ, ಅದರದ್ದೇ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಹೇಗೆ ತಾನು ಮಸೀದಿ ಕಟ್ಟಿದೆ ಎಂದು ನಿರ್ಲಜ್ಜನಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಫಿರೂಜ್ ಷಾ ತುಘಲಕ್ (ಮುಹಮ್ಮದ್ ಬಿನ್ ತುಘಲಕನ ಮಗ), ಮಲುಹ್ ಎಂಬ ಊರಲ್ಲಿ ಜಾತ್ರೆ ನಡೆಯುವ ವಿಷಯ ತಿಳಿದಾಗ, ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ, ನೂರಾರು ಜನರನ್ನು ಕೊಂದು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ನೆಲಸಮ ಮಾಡಿ, ಇಡೀ ಪ್ರಾಂತದಲ್ಲಿ ಒಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನ ಉಳಿಸದಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ತನ್ನ ‘ಫುತುಹತ್-ಇ-ಫಿರೂಜ್ ಶಾಹಿ’ ಎಂಬ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಸಾಧನೆಯೆಂಬಂತೆ ಬರೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಮುಘಲ್ ವಂಶದ ಮೂಲಪುರುಷ ಬಾಬರ್, ತನ್ನ ‘ಬಾಬರ್‌ನಾಮಾ’ ಎಂಬ ಆತ್ಮಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಪ್ರದೇಶದ ಚಂದೇರಿ, ಧಾರ್, ಗ್ವಾಲಿಯರ್, ದೆಹಲಿ, ಗುಜರಾತ್‌ನ ವಿಜಾಪುರ್, ಮಲಾನ್, ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಾನ್ವಿ ಮುಂತಾದ ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನದಿಂದಾಗಿ ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳು ನಾಮಾವಶೇಷವಾಗಿ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ಮಸೀದಿಗಳು ತಲೆ ಎತ್ತಿದ್ದನ್ನು ಬರೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ.
ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸ ಇಂಥ ಹತ್ತುಹಲವು ಹಳವಂಡಗಳ ವ್ಯಥೆಯ ಕಥೆ. ಹಿಂದೂಗಳ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಬೇಕಾದರೆ ಅವರ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ತುಂಡು ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಬಗೆದಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲದೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಅವರ ಪವಿತ್ರಗ್ರಂಥದ ಬೆಂಬಲವೂ ಇತ್ತು. “ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇರುವ ಶ್ರದ್ಧಾವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಸ್ಲಾಂ ಒಂದೇ. ಹಾಗಾಗಿ ಬೇರೆ ಮತ-ಧರ್ಮಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದ ಯಾವ ಶ್ರದ್ಧಾಕೇಂದ್ರವನ್ನು ಒಡೆದು ಮಸೀದಿ ಕಟ್ಟಿದರೂ ಅದು ಇಸ್ಲಾಮ್‌ನ ಮರುಸ್ಥಾಪನೆ ಮಾತ್ರ” ಎಂದು ಖುರಾನ್ ಹೇಳುತ್ತದೆ! ಆದರೆ, ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ರಾಜರು ಬುದ್ಧಿವಂತರು. ತಾವು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕೆಡವಲಿಕ್ಕೂ ಯಾವಾವುದೋ ಅದ್ಭುತ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು.
ಮುಸ್ಲಿಮ್ ರಾಜರುಗಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೆಡವಲ್ಪಟ್ಟ ಒಂದಷ್ಟು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಅವರು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕೆಡವಲು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ನೋಡಿ:
- ೧೪೭೮ರಲ್ಲಿ ಬಹಮನಿ ಸುಲ್ತಾನ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ದಂಡೆತ್ತಿ ಹೋದಾಗ, ಅಲ್ಲಿನ ಕೋಟೆಗಳನ್ನು ಮುತ್ತಿಗೆ ಹಾಕಿ, ಅಲ್ಲಿದ್ದ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕೆಡವಿ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ಮಸೀದಿಗಳನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿದ.
- ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿ ಶಿವಾಜಿಯ ತಂದೆ ಷಹಾಜಿ, ಆದಿಲ್ ಶಾಹಿಗಳಿಗೆ ತಲೆಬಾಗಿ ಆಡಳಿತ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವನೆಂಬುದು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತು. ಆದರೆ ಆತ್ಮಾಭಿಮಾನದ ಸಿಡಿಲಮರಿ ಶಿವಾಜಿ, ಹೀಗೆ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದೊರೆಗಳಿಗೆ ಅಡಿಯಾಳಾಗಿರಲು ಬಯಸದೆ ಕೊಂಕಣ ಪ್ರಾಂತವನ್ನು ತನ್ನ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಿಜಾಪುರದ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಿದಾಗ, ಆದಿಲ್ ಶಾಹಿಗಳು ತಮ್ಮ ಬಲಗೈ ಬಂಟ ಅಫ್ಜಲ್‌ಖಾನ್‌ನನ್ನು ಶಿವಾಜಿಯ ಜೊತೆ ಕಾದಾಡಲು ಕಳಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಈ ಬಿಜಾಪುರದ ಸೇನಾಧಿಕಾರಿ ನೇರವಾಗಿ ಶಿವಾಜಿಯ ಜೊತೆ ಯುದ್ಧ ಮಾಡುವ ಬದಲು, ತುಳಜಾಪುರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಶಿವಾಜಿ ಮತ್ತು ಆತನ ಕುಟುಂಬ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಪೂಜಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಭವಾನಿ ಮಂದಿರವನ್ನು ಕೆಡವಿಹಾಕಿದ!
- ಮುಘಲ್ ದೊರೆ ಜಹಾಂಗೀರ್ ಮಾಡಿದ ಭಾನಗಡಿಗಳು ಕಮ್ಮಿಯೇನಲ್ಲ. ೧೬೧೩ರಲ್ಲಿ ಅಜ್ಮೀರ್‌ನ ಹತ್ತಿರದ ಪುಷ್ಕರ್ ಎಂಬಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ದೇವಸ್ಥಾನದ ವರಾಹಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ಈತ ಭಗ್ನಗೊಳಿಸಿದ. ಕಾರಣ, ಆ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿದ್ದ ಮೇವಾಡದ ರಾಜ ರಾಣಾ ಅಮರ್, ಮುಘಲ್ ಆಡಳಿತಕ್ಕೆ ಕಿಮ್ಮತ್ತು ಕೊಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು!
- ಜಹಾಂಗೀರ್‌ನ ಮಗ ಷಜಹಾನ್ ಕೂಡ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ನಾಶವನ್ನು ಕರ್ತವ್ಯ ಎನ್ನುವಂತೆ ಮಾಡಿದವನೇ. ರಾಜಾ ಜಝ್‌ಹಾರ್‌ಸಿಂಗ್ ಎಂಬವನು ತನ್ನ ವಿರುದ್ಧ ದಂಗೆ ಎದ್ದ ಎಂಬ ಕಾರಣವನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಷಜಹಾನ್ ೧೬೩೫ರಲ್ಲಿ ಓರ್ಛಾ ಎಂಬಲ್ಲಿದ್ದ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪುಡಿಗುಟ್ಟಿದ.
- ಶಿವಾಜಿಯನ್ನು ಬನಾರಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಹಾಕಿದಾಗ ಆತ ಜೈಸಿಂಗ್ ಎಂಬ ರಾಜನ ನೆರವಿನಿಂದ ಪಾರಾದ ಕಥೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧ. ಶಿವಾಜಿಯನ್ನು ಬಂಧಿಸಿಟ್ಟಿದ್ದವನು ಷಜಹಾನನ ಮಗ ಔರಂಗಜೇಬ. ತನ್ನ ಕೈಯಿಂದ ವೈರಿ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋದನೆಂಬ ಕೋಪದಲ್ಲಿ ಔರಂಗಜೇಬ ಕಾಶಿ ವಿಶ್ವನಾಥ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಕೆಡವಿಹಾಕಲು ಆದೇಶ ನೀಡಿದ. ಅದಕ್ಕೂ ಇದಕ್ಕೂ ಏನು ಸಂಬAಧ ಎನ್ನುತ್ತೀರಾ? ಶಿವಾಜಿಗೆ ನೆರವಾದ ಜೈಸಿಂಗ್, ಕಾಶಿ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಕಟ್ಟಿದನೆಂಬ ಪ್ರತೀತಿ ಇರುವ ರಾಜಾ ಮಾನ್‌ಸಿಂಗ್ ಎಂಬವನ ಮರಿಮೊಮ್ಮಗ ಎಂಬುದಷ್ಟೇ!
- ಈ ಔರಂಗಜೇಬ ಎಂಥಾ ತಿಕ್ಕಲು ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದನೆಂದರೆ, ತನ್ನ ರಾಜ್ಯದ ವಿರುದ್ಧ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಮಥುರೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡ ಎಂಬ ಕಾರಣ ಮುಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ೧೬೭೦ರಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಕೇಶವ ದೇವ ಮಂದಿರವನ್ನು ಉರುಳಿಸಿಹಾಕಲು ಆದೇಶ ನೀಡಿದ್ದ! ಇನ್ನೂ ತಮಾಷೆ ನೋಡಿ – ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಔರಂಗಜೇಬನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ರಸ್ತೆಗೆ ಅಬ್ದುಲ್ ಕಲಾಂ ಅವರ ಹೆಸರಿಡುವ ನಿರ್ಧಾರ ಕೈಗೊಂಡಿತ್ತಷ್ಟೆ? ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಕೈಯಿಂದ ಹಾಲುಬೆಣ್ಣೆ ತಿಂದಿದ್ದ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಆಕಾಶವೇ ಕಳಚಿಬಿದ್ದಂತೆ ಕೂಗಾಡತೊಡಗಿದರು. ಇರ್ಫಾನ್ ಹಬೀಬ್‌ನಂಥ ಖೊಟ್ಟಿ ಇತಿಹಾಸತಜ್ಞರು ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಯನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಮನವಿ ಸಲ್ಲಿಸಲು ತಯಾರಾಗಿಬಿಟ್ಟರು. ಆದರೆ, ಇದೇ ಔರಂಗಜೇಬ ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಆಫಘನಿಸ್ತಾನದ ಬಾಮಿಯಾನ್ ಬುದ್ಧನ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನೂ ಕೆಡವಿಹಾಕಲು ಆದೇಶ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮಾತ್ರ ಈ ಎಲ್ಲ ಪಂಡಿತರೂ ಜಾಣತನದಿಂದ ಮರೆತುಬಿಟ್ಟರು. ೨೦೧೧ರಲ್ಲಿ ಇದೇ ಬುದ್ಧನ ಮೂರ್ತಿಗಳನ್ನು ಕೆಡವಲು ನೂರಾರು ಟನ್ ಸ್ಫೋಟಕಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದ ತಾಲಿಬಾನ್ ಉಗ್ರರಿಗೂ ಔರಂಗಜೇಬನಿಗೂ ಏನು ವ್ಯತ್ಯಾಸ?
ಅಸಂಖ್ಯ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳು, ಭಂಜನೆಗಳು
ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಚರಿತ್ರೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ರಕ್ತಸಿಕ್ತ. ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಮೇಲೆ ಕ್ರಿ.ಶ. ಏಳನೇ ಶತಮಾನದಿಂದ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತನೇ ಶತಮಾನದವರೆಗೂ ನಡೆದಿರುವ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳು ಅಸಂಖ್ಯಾತ. ಕಟ್ಟುವುದಕ್ಕಿಂತ ಕೆಡಹುವುದರಲ್ಲೇ ಹೆಚ್ಚು ಸುಖ, ಸಂತೃಪ್ತಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸುಲ್ತಾನರು ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕೊಳ್ಳೆ ಹೊಡೆದದ್ದೇನು ಕಡಮೆಯೆ? ಆದರೆ, ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಸೆಕ್ಯುಲರ್ ಇತಿಹಾಸಕಾರರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಅವೆಲ್ಲ ಅತ್ಯಂತ ಜಾಣತನದಿಂದ ಅಳಿಸಿಯೇಹೋಗಿವೆ. ನಮ್ಮ ಶಾಲಾಪಠ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ಮುಘಲ್ ರಾಜರುಗಳ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯನ್ನು ಓದಿದ್ದೇ ಓದಿದ್ದು! ಬಾಬರ್‌ನಿಂದ ಮೊದಲುಗೊಂಡು ಔರಂಗಜೇಬನವರೆಗೆ, (ನಾವೆಲ್ಲ ದೈವಾಂಶಂಭೂತರೆಂದು ಬಗೆದ ಅಕ್ಬರ್, ಜಹಾಂಗೀರ್, ಷಜಹಾನ್‌ರನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡು) ಈ ರಾಜರು ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯಗಳ ಮೇಲೆ ಮಾಡಿದ ಅನಾಚಾರ, ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳೆಷ್ಟು! ಮತ್ತು ಈ ಎಲ್ಲ ದುರಾಚಾರಗಳನ್ನೂ ಮುಚ್ಚಿಹಾಕಲು ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿವಂತ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಬೆಳೆಸಿದ ಸುಳ್ಳಿನ ಬೆಟ್ಟಗಳೆಷ್ಟು!
ಬೇರೆಲ್ಲ ಬಿಡಿ, ಕೇವಲ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಮೇಲೆ ಮಸೀದಿ ಕಟ್ಟಿದ ಒಟ್ಟು ೧೭೦ ನಿದರ್ಶನಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಬಳ್ಳಾರಿಯೊಂದರಲ್ಲೇ ಹಂಪಿ, ಬಳ್ಳಾರಿ, ಹೊಸಪೇಟೆ, ಹೂವಿನಹಡಗಲಿ, ಸಂಡೂರು, ಸಿರಗುಪ್ಪ ಮುಂತಾಗಿ ಎಂಟು ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಒಡೆದುಹಾಕಿ ಅವುಗಳ ಪಾಯದ ಮೇಲೆ ಮಸೀದಿ ಕಟ್ಟಲಾಗಿದೆ. ಬಿಜಾಪುರದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಮಸೀದಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ೪೦ ಮೀರುತ್ತದೆ. ದೊಡ್ಡಬಳ್ಳಾಪುರ, ಹೊಸಕೋಟೆ, ಬೆಳಗಾವಿ, ಗೋಕಾಕ, ಹುಕ್ಕೇರಿ, ರಾಯಭಾಗ, ಚಿಳ್ಳರ್ಗಿ, ಕಲ್ಯಾಣಿ, ಬೀದರ್, ಷಹಾಪುರ, ಅಫ್ಜಲ್‌ಪುರ, ಬಾದಾಮಿ, ಬಿಜಾಪುರ, ತಾಳಿಕೋಟೆ, ಬಾಬಾಬುಡನ್, ಹರಿಹರ, ಬಂಕಾಪುರ, ದಂಬಲ್, ಧಾರವಾಡ, ಹಾನಗಲ್, ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ, ರಾಣಿಬೆನ್ನೂರು, ಸವಣೂರು, ಚಿಂಚೋಳಿ, ಫಿರೋಜಾಬಾದ್, ಗುಲ್ಬರ್ಗ, ಮಾಳಕೇಡ, ಸಾಗರ, ಶಾಹ್‌ಬಜಾರ್, ಮುಳಬಾಗಿಲು, ಪಾಂಡವಪುರ, ಶ್ರೀರಂಗಪಟ್ಟಣ, ತೊಣ್ಣೂರು, ಭಟ್ಕಳ, ಹಳಿಯಾಳ, ಕೊಪ್ಪಳ, ಮಾನ್ವಿ, ಮುದ್ಗಲ್, ರಾಯಚೂರು, ಸಿಂಧನೂರು, ತವಗೇರಾ, ಬಸವಪಟ್ಟಣ, ನಗರ, ಸಂತೆಬೆನ್ನೂರು, ಸಿರಾಜಪುರ, ಶಿರಾ – ಹೀಗೆ ಕರ್ನಾಟಕದ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಂತ ಮಸೀದಿಗಳಿವೆ! ಶ್ರೀರಂಗಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ನರಸಿಂಹ ದೇಗುಲದ ಮೇಲೆ ಟಿಪ್ಪು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಮಸೀದಿಯನ್ನು ನೋಡಿನೋಡಿಯೂ ಆತ ಧರ್ಮಸಹಿಷ್ಣುವಾಗಿದ್ದ ಎಂದು ಹೇಳಬಲ್ಲಷ್ಟು ಸಹಿಷ್ಣುಗಳು ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದ ಮಂದಿ!
ಹಿಂದೂಧರ್ಮದ ವಿಸ್ಥಾಪನೆ
ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇಸ್ಲಾಂ ರಿಲಿಜನ್ ನಾಶಪಡಿಸಿದ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ, ಗುಡಿಗುಂಡಾರಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಸಹಸ್ರ ಅಲ್ಲ, ಲಕ್ಷದ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಒಂದೊಂದು ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪುಡಿಗುಟ್ಟುವಾಗಲೂ ಹಿಂದುಗಳ ಆತ್ಮಸ್ಥೈರ್ಯವನ್ನು ಒಡೆದುಹಾಕುವ ಕುತ್ಸಿತ ಉದ್ದೇಶ ಮುಸ್ಲಿಮರದಾಗಿತ್ತು. ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸಿದರೆ ಅಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಹಿಂದು ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಿದಂತೆ. ಒಂದು ಊರಿನ ಗುಡಿಯನ್ನೋ ದೇಗುಲವನ್ನೋ ಭಗ್ನಗೊಳಿಸಿದರೆ ಆ ಊರಿಂದಲೇ ಹಿಂದುಗಳನ್ನು ಓಡಿಸಿದಂತೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳು ಹಿಂದುಗಳ ಶ್ರದ್ಧಾಕೇಂದ್ರಗಳಷ್ಟೇ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ; ಅವು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸಾಮುದಾಯಿಕ ಕೇಂದ್ರಗಳೂ ಆಗಿದ್ದವು. ಹಿಂದುಗಳ ಬಹಳಷ್ಟು ಧಾರ್ಮಿಕಾಚರಣೆಗಳು ಸಂಪನ್ನಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ. ಅವರ ಮದುವೆ ಮುಂಜಿಯAಥ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳು (ಅಕ್ಷರಾಭ್ಯಾಸವನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಂತೆ) ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ದೇವಾಲಯಗಳ ಸಂಕೀರ್ಣಗಳಲ್ಲಿ. ಹಾಗಾಗಿ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ತಮ್ಮ ಸುಪರ್ದಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟರೆ ಹಿಂದುಗಳ ಬದುಕನ್ನೇ ದುಸ್ತರವಾಗಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದು ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ತಮ್ಮೂರಿನ ದೇವಸ್ಥಾನ ಪರಕೀಯರ ವಶವಾಯಿತೆಂದರೆ ಹಿಂದುಗಳು ಭಯ-ಉದ್ವೇಗಗಳಿಂದ ಆ ಊರನ್ನೇ ಬಿಟ್ಟು ದೇಶಾಂತರ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಎಲ್ಲ ಹಿಂದುಗಳ ಆಸ್ತಿ-ಪಾಸ್ತಿ, ಮನೆಮಠ, ಜಮೀನು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಮ್ಮಿಂದೊಮ್ಮೆಲೇ ಕಬ್ಜಾ ಮಾಡುವ ಸುವರ್ಣಾವಕಾಶ ಮುಸ್ಲಿಮರದಾಗುತ್ತಿತ್ತು (ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ನಾಶ ಮಾಡಿ, ಹಿಂದುಗಳ ಆಸ್ತಿಪಾಸ್ತಿಗಳೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮುಟ್ಟುಗೋಲು ಹಾಕಿ ಊರಿಗೂರನ್ನೇ ಮುಸ್ಲಿಮರು ತಮ್ಮ ಕೈಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚಿನ ಉದಾಹರಣೆ – ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ್ದು. ಇಲ್ಲಿ ೧೯೬೮-೭೧ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಗಳ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಎಕರೆ ಆಸ್ತಿ-ಜಮೀನು ಮುಸ್ಲಿಮರದ್ದಾಯಿತು, ಮತ್ತು ಅಷ್ಟೂ ಲಕ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಹಿಂದುಗಳು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದು ನೆಲೆ ಕೊಡಿ ಎಂದು ಬೇಡಿಕೊಂಡರು).
ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದಾಳಿಕೋರರು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಧ್ವಂಸಮಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಕೇವಲ ಹಿಂದುಗಳ ನೆಲೆ ಉಧ್ವಸ್ತಗೊಳಿಸಲು ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ; ದೇವಸ್ಥಾನಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರೀಮಂತವಾಗಿದ್ದವು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಕೂಡ. ಒಂದು ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ದಾಳಿಮಾಡಿ ಸೂರೆ ಮಾಡಿದರೆ, ಅದು ನೂರಾರು ಹಿಂದುಗಳ ಮನೆಗಳನ್ನು ಲೂಟಿ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಸಮನಾಗಿತ್ತು. ಹಿಂದುಗಳು ವಿಗ್ರಹಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸಿ ಆರಾಧಿಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ; ತಮ್ಮ ಭಗವಂತನ ನಾನಾರೂಪಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಆಭರಣಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಸಿ ಹಾಕಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ವಜ್ರವೈಡೂರ್ಯಗಳ ಆಭರಣಗಳು ಸರ್ವಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದ್ದವು. ರಾಜರುಗಳು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಖಜಾನೆಗಳಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಂಪತ್ತು ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿತ್ತೋ ಇಲ್ಲವೋ, ಆದರೆ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಂತೂ ಭದ್ರವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ರಾಜರು ತಮಗೆ ಬಂದ ಕಪ್ಪಕಾಣಿಕೆಗಳ ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನು ದೇವರ ಸೊತ್ತು (“ಭಗವಂತನೇ ರಾಜ್ಯದ ದೊರೆ; ನಾನವನ ಕೇವಲ ಪ್ರತಿನಿಧಿ”) ಎಂದು ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಭದ್ರಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿನಡೆಸಿ ಲೂಟಿಹೊಡೆದರೆ ಒಂದೇ ಸಲಕ್ಕೆ ಕೋಟ್ಯಂತರ ರೂಪಾಯಿ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಚಿನ್ನ-ರತ್ನ-ವಜ್ರ-ಮುತ್ತುಗಳು, ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರಮಾಣದ ಹಣ ಕೈವಶವಾಗುವುದು ದಾಳಿಕೋರರಿಗೆ ಖಚಿತವಿತ್ತು.
ಕಲಾರಾಧನೆಯೂ ‘ಪಾಪ’
ಅವಷ್ಟೇ ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದರೆ ರಿಲಿಜಸ್ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಸುಪರ್ದಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹಿಂದುಗಳನ್ನು ಅಲ್ಲಿಂದ, ಊರಿಂದ ಓಡಿಸುವುದಷ್ಟನ್ನೇ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ರಿಲಿಜಸ್ ಮನಃಸ್ಥಿತಿ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದಕ್ಕೂ ಚಾಚುತ್ತದೆ. ಇಸ್ಲಾಂ ಕೇವಲ ವಿಗ್ರಹ ಆರಾಧನೆಯನ್ನು ಹರಾಮ್ ಎನ್ನಲಿಲ್ಲ; ಭಗವಂತನನ್ನು ಸ್ತುತಿಸುವ ಸಂಗೀತ ಸಾಹಿತ್ಯ ಶಿಲ್ಪ ಚಿತ್ರಗಳಂಥ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನೂ ಹರಾಮ್ ಎಂದಿತು. ಹಾಗಾಗಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದಾಳಿಕೋರರು ದೇಗುಲಗಳ ವಿಗ್ರಹಗಳನ್ನು ಭಂಜಿಸಿದರು, ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪವನ್ನು ನೆಲಸಮ ಮಾಡಿದರು, ಸಂಗೀತಗಾರರನ್ನೂ ಶಿಲ್ಪಿಗಳನ್ನೂ ಸಾಮೂಹಿಕವಾಗಿ ಬರ್ಬರವಾಗಿ ಹತ್ಯೆಗೈದರು, ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನೂರಾರು ಶಿಲ್ಪಿಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ವಾಸ್ತು ಕಟ್ಟಲು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಕೈ ಕತ್ತರಿಸಿಹಾಕಿದರು. “ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಮಾನುಷಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದರತ್ತ ಕೈಚಾಚಬೇಕು” ಎಂಬ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಹೊರಟ ಸನಾತನಧರ್ಮ “ಆನಂದವೇ ಚರಮಬಿಂದು, ಪರಮಗುರಿ” ಎಂದಿತು. ಆ ಆನಂದವನ್ನು ಮುಟ್ಟುವುದಕ್ಕೆ ಕಲೆ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ಶಿಲ್ಪ, ಶಾಸ್ತç, ನಾಟ್ಯ ಮುಂತಾದವು ಮಾರ್ಗಗಳು ಎಂದು ನಂಬಿತು. ಹಾಗಾಗಿ ಸನಾತನಧರ್ಮ ಕೇವಲ ಶಾಸ್ತç ಬೋಧಿಸುತ್ತ ಕೂರಲಿಲ್ಲ; ಮನುಷ್ಯನ ಕಲಾಶಕ್ತಿಯ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ವೇದಿಕೆಯಾಯಿತು. ಸನಾತನಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಕೇವಲ ಭಗವಂತನಲ್ಲ; ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಕಲಾಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಒಂದು ಮಾರ್ಗ. ಹಾಗಾಗಿ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಡಿದರೂ ಬರೆದರೂ ಕಡೆದರೂ ಯಾರೊಬ್ಬ ಧರ್ಮಗುರುವೂ ಅದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಲಾರ. ಇಂಥದೊಂದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಲವಲೇಶದಷ್ಟು ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯೂ ಇಲ್ಲದ ಇಸ್ಲಾಂ, ಖಡ್ಗದ ಮೊನೆಯನ್ನು ಕೊರಳಿಗಿಟ್ಟು ತನ್ನನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ನಡೆದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಈ ಎಲ್ಲ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳೂ ಹರಾಮ್ ಆದವು. “ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನಷ್ಟೇ ಕೇಳು, ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನಷ್ಟೇ ಮಾಡು” ಎಂಬ ಪೊಲೀಸ್ ದರ್ಪ, ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಮನಃಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಹೊರಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಇಡೀ ಕಲಾಜಗತ್ತು “ನಿಷೇಧಕ್ಕೊಳಗಾಗಬೇಕಾದ್ದು” ಆಯಿತು. ಹಾಗಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಕಲೆಯನ್ನು ಪೂರ್ಣಾವತಾರದಲ್ಲಿ ಅರಳಿಸಿದ್ದ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳು ಟಾರ್ಗೆಟ್ ಆದವು.
‘ದೇವಾಲಯ’ಗಳು ‘ಕಟ್ಟಡ’ಗಳಾದವು
ಅವರು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕೇವಲ ನಾಶಪಡಿಸಲಿಲ್ಲ; ಅವೇ ಅಡಿಪಾಯದ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಇಮಾರತಿಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡರು. ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಭಂಜಿಸಿದ ಮೇಲೂ ಮತ್ತೆ ಅಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಗಳು ಬರಬಹುದು; ತಮ್ಮ ಕಟ್ಟಡವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂಬ ಭಯ ಒಂದೆಡೆ ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಿಸಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಅಡಿಪಾಯಗಳು ಸಾಕಷ್ಟು ಭದ್ರವಾಗಿದ್ದುದೇ ದಾಳಿಕೋರರ ಕೆಲಸವನ್ನು ಸಾಕಷ್ಟು ಕಡಮೆ ಮಾಡಿದವು. ಅವರು ಈ ಅಡಿಪಾಯಗಳನ್ನು ಹಾಗೇ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಅವುಗಳ ಅರ್ಧ ಮುರಿದ ಗೋಡೆಗಳ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಗೋಡೆ-ಚಾವಣಿಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ‘ಕಟ್ಟಡ’ಗಳನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿದರು. ಓರ್ವ ಹಿಂದುವಿಗೆ ‘ದೇವಸ್ಥಾನ’ವೆಂಬುದು ಶ್ರದ್ಧಾಕೇಂದ್ರ; ದೇವಸ್ಥಾನ ಎಲ್ಲಿರಬೇಕು, ಭೂಮಿಯ ಯಾವ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರಬೇಕು ಎಂಬುದಕ್ಕೇ ಆ ನಿಷ್ಕರ್ಷೆ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಸೂಕ್ತ ಜಾಗವನ್ನು ಆರಿಸುತ್ತಾನೆ; ಭೂಮಿಪೂಜೆ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ; ಶಂಕುಸ್ಥಾಪನೆ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ (ಇದು ಇಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಕೇವಲ ಕಾಟಾಚಾರದ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲ; ಕಟ್ಟಡ ವಾಸ್ತುನಿರ್ದೇಶನಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಪ್ರಾರಂಭಬಿಂದು. ಶಂಕುವನ್ನು ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ನೆಟ್ಟು ದಿಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಶುರುಮಾಡುವ ಕಟ್ಟಡನಿರ್ಮಾಣಕಾರ್ಯದ ಮೊದಲ ಹಂತವೇ ಶಂಕುಸ್ಥಾಪನೆ). ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಮುಗಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಆ ಕಟ್ಟಡದಲ್ಲಿ ದೇವರ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆಗಲೇ ಆ ಕಟ್ಟಡ ‘ದೇವಸ್ಥಾನ’ವಾಗುವುದು. ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಯಾರೂ ಬಿಲ್ಡಿಂಗ್ ಎಂದು ಕರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಸ್ಲಾಮ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿಯೆಂಬುದು ಭಗವಂತನ ಪೂಜಾನೆಲೆಯಲ್ಲ; ಅದೊಂದು ಪ್ರಾರ್ಥನಾ ಸ್ಥಳ. ದೇವರಿಗಾಗಿ ನಮಾಜು ಮಾಡಲು, ಎಲ್ಲ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಜೊತೆಗೂಡಲು ಬೇಕಾದ ಒಂದು ಕಟ್ಟಡ ಅದು, ಅಷ್ಟೆ. ಹಾಗಾಗಿ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಮೇಲೆ ಹಿಂದುವಿಗಿರುವ ಶ್ರದ್ಧೆ – ಮುಸ್ಲಿಮನಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದ, ಭಾವಕ್ಕೆ ಅತೀತವಾದ ಸಂಗತಿ. ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಒಡೆದುಹಾಕಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದಾಳಿಕೋರರು ತಮ್ಮ ನಮಾಜಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡರು – ಅವನ್ನು ಎಲ್ಲೂ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಿತ್ತು; ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ, ಈ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಪಾಯಗಳ ಮೇಲೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡರು ಅಷ್ಟೆ.
‘ಶ್ರದ್ಧಾಕೇಂದ್ರ’ಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಬಾರದು!
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಜಗತ್ತಿನ ಎಲ್ಲ ಜಾಗಗಳಲ್ಲೂ ಅನ್ಯ ನಂಬಿಕೆಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಶ್ರದ್ಧಾಕೇಂದ್ರಗಳನ್ನು ಒಡೆದುಹಾಕಿ ಇಸ್ಲಾಮ್ ತನ್ನ ಪಾರಮ್ಯವನ್ನು ಮೆರೆಯಲು ಯತ್ನಿಸಿದೆ. ಅನ್ಯನಂಬಿಕೆಗಳ ಬುಡವನ್ನೇ ಅಲುಗಿಸಬೇಕು; ಅನ್ಯ ಧರ್ಮೀಯರಿಗೆ, ಮತೀಯರಿಗೆ ನೆಲೆಯಿಲ್ಲದಂತೆ ಮಾಡಬೇಕು; ಅವರನ್ನು ಸ್ಥಾನಭ್ರಷ್ಟರಾಗಿಸಬೇಕು; ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸಬೇಕು; ಆಘಾತ ಕೊಡಬೇಕು ಎಂಬುದು ಇಂಥ ಭಂಜನಕಾರ್ಯದ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶ. ಆಸ್ತಿಯ ಸಂಗ್ರಹ, ಸಂಪತ್ತಿನ ಕೊಳ್ಳೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರಣ. ತಮ್ಮ ನೆಲೆಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡವರು ಯಾವಜ್ಜೀವ ಆ ನೆಲೆಗಳ ಜಾಗಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ನಿಡುಸುಯ್ಯುತ್ತ ಇರಬೇಕು; ತಮ್ಮ ದುರ್ಗತಿಗಾಗಿ ಮರುಗುತ್ತಿರಬೇಕು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೇ ಆ ನೆಲೆಗಳ ಮೇಲೆಯೇ ಮಸೀದಿಗಳ ಬುರುಜುಗಳನ್ನೆಬ್ಬಿಸುವ ಕೆಲಸವೂ ಆಯಿತು. ಇದೆಲ್ಲವೂ ರಿಲಿಜನ್ ವಿಸ್ತರಣೆಯ ಒಂದು ಭಾಗ; ಈ ಎಲ್ಲ ಭಂಜನೆಯ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಪವಿತ್ರಗ್ರಂಥದಲ್ಲಿ ರಹದಾರಿಯಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸಬೇಕು. “ನಿಮ್ಮಂಥ ಕಲಾನೈಪುಣ್ಯ ನಮಗಿಲ್ಲ; ಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವರ್ಗವನ್ನು ಪುನಾರಚಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ನಮಗಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಆ ಸೌಂದರ್ಯರಾಶಿಯನ್ನು ನಾವು ಸಹಿಸಲಾರೆವು” ಎಂಬ ವಿಕೃತಮನೋವೃತ್ತಿಯೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಭಗ್ನಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದೆ. ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿರುವ ಕೈಲಾಸ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಕಣ್ಣುಕುಕ್ಕುವ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಸಹಿಸಲಾರದೆ, ಅದನ್ನು ಪೂರ್ತಿ ನೆಲಸಮ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಔರಂಗಜೇಬ ಸಾವಿರಾರು ಜನರನ್ನು ಆ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಉಳಿಸಿ, ಉಳಿ-ಚಾಣ-ಸುತ್ತಿಗೆ-ಗುದ್ದಲಿ ಹಿಡಿಸಿದ್ದೂ ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ.
ಗುಜರಾತಿನ (ಆ ಕಾಲದ ವಿಶ್ವದ ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರೀಮಂತ) ಸೋಮನಾಥ ದೇವಾಲಯದ ಲಿಂಗವನ್ನು ಒಡೆದು ಘಜನಿ ಮುಹಮ್ಮದ ಅದರ ಒಂದು ತುಂಡನ್ನು ತಾನು ಕಟ್ಟಲಿದ್ದ ಜಾಮಿ ಮಸೀದಿಯ ಮೆಟ್ಟಿಲಿಗೆ ಹಾಕಲು ಕೊಂಡುಹೋದನಂತೆ. ಆಗ ಹಿಂದೂಗಳಿಗಾದ ಮಾನಸಿಕ ಆಘಾತ ಎಷ್ಟಿರಬಹುದು, ಊಹಿಸುವುದೂ ಅಸಾಧ್ಯ.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ೩೦೦೦ಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಪುಡಿಗುಟ್ಟಿ, ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ೨೦೦೦ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಪಾಗಾರದ ಮೇಲೆಯೇ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದೊರೆಗಳು ಮಸೀದಿ ಎಬ್ಬಿಸಿದ ಇತಿಹಾಸ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣೆದುರೇ ಇದ್ದರೂ, ರಾಮನ ಜನ್ಮಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರುವ ಒಂದು ‘ಮಸೀದಿ’ಯನ್ನು ಬೇರೆಡೆಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲು ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಶತಶತಮಾನಗಳ ಕಾಲ ಆಗಲಿಲ್ಲ! ಎಂಥ ವಿಪರ್ಯಾಸ! ಮುಹಮ್ಮದ್ ಪೈಗಂಬರ್ ಅನುಯಾಯಿಗಳು ಮೆಕ್ಕಾವನ್ನು ತಮ್ಮ ಪವಿತ್ರಸ್ಥಾನ ಎಂದು ಗುರುತಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಯಹೂದಿಗಳಿಗೆ ಜೆರುಸಲೇಮ್ ಇದೆ. ಕ್ರೈಸ್ತರು ವ್ಯಾಟಿಕನ್ ಎಂಬ ದೇಶವನ್ನೇ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನೂರು ಕೋಟಿಯಷ್ಟಿರುವ ಹಿಂದೂಗಳ ಪವಿತ್ರಸ್ಥಳಗಳಾದ ಅಯೋಧ್ಯೆ, ಕಾಶಿ, ಮಥುರಾದಂಥ ಸ್ಥಳಗಳು ಮಾತ್ರ ಅನ್ಯಶ್ರದ್ಧೆಗಳ ತಲೆದಿಂಬಿನಡಿ ಒತ್ತಿಸಿಕೊಂಡು, ಉಸಿರಾಡಲಾಗದೆ ಒದ್ದಾಡುತ್ತ ಮಲಗಿದ್ದದ್ದು ಮಾತ್ರ ದುರಂತ. ಈ ನೆಲದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಅಸಂಖ್ಯ ಭಂಜನಕಾರ್ಯ, ವಿಧ್ವಂಸ, ಕ್ರೌರ್ಯ, ಹತ್ಯಾಕಾಂಡಗಳನ್ನು ಕಾಣುತ್ತ, ಮೂಕವಾಗಿ ಶಿವನ ಪ್ರತೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಆ ಕಾಶಿಯ ನಂದಿಗೆ ಕಡೆಗಾದರೂ ತನ್ನ ಶಿವನ ದರುಶನ ಸಿಗಲಿ!
ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಅಯೋಧ್ಯೆ
ಜೈನರ ಪ್ರಮುಖ ಐದು ಜನ ತೀರ್ಥಂಕರರು ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಸಹ ಅಯೋಧ್ಯೆಯಲ್ಲೇ. ಕಾಳಿದಾಸನು ರಘುವಂಶ ಕಾವ್ಯ ಬರೆದದ್ದು ಇಲ್ಲಿಯೇ. ಬೌದ್ಧಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಾಕೇತ್ ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಗೊಂಡಿರುವ ಪ್ರದೇಶವೇ ಅಯೋಧ್ಯೆ. ರಾಮನನ್ನು ಸಾಕೇತರಾಮ ಎಂದೂ ಅನೇಕ ಭಕ್ತಿಗೀತೆಗಳಲ್ಲಿ ಕರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಕ್ರಿ.ಪೂ. ೨೪೯ರಲ್ಲಿ ಸಾಮ್ರಾಟ್ ಅಶೋಕ ಲುಂಬಿಣಿಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಸ್ತಂಭದ ಮೇಲಿನ ಶಾಸನ ಶ್ರೀರಾಮ ಮತ್ತು ಬುದ್ಧ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ್ದರು ಎಂದಿದೆ. ಶ್ರೀರಾಮನ ಐತಿಹಾಸಿಕತೆಗೆ ಇದೂ ಸಾಕ್ಷಿ.
ಅಕ್ಬರನ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಿದ ಮಹಾರಾಣಾ ಪ್ರತಾಪ ಸಹ ಶ್ರೀರಾಮನ ಇಕ್ಷವಕು ವಂಶಜನೇ. ಸಿಖ್ ಪಂಥದ ಸ್ಥಾಪಕರಾದ ಗುರುನಾನಕರು ತಾವು ರಾಮನ ಮಗನಾದ ಕುಶನ ವಂಶಕ್ಕೆ (ವೇದಿ ವಂಶ) ಸೇರಿದವರೆಂದೂ, ಗುರುಗೋವಿಂದ ಸಿಂಹರು ತಾವು ಲವನು ಮೂಲಪುರುಷನಾಗಿರುವ ಸೋಧಿ ವಂಶಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವರೆಂದೂ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಇಲ್ಲೊಂದು ದೇವಾಲಯವು ಶ್ರೀರಾಮನಿಗಾಗಿ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಇತಿಹಾಸದ ಪ್ರಕಾರ, ಕುಶನು ಕಟ್ಟಿಸಿದ ಶ್ರೀರಾಮದೇಗುಲವನ್ನು ರಾಜಾ ವಿಕ್ರಮಾದಿತ್ಯನು ಜೀರ್ಣೋದ್ಧಾರಗೊಳಿಸಿ ಭವ್ಯ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದ್ದನು.
ಇವು ಕೆಲ ಉದಾಹರಣೆಗಳಷ್ಟೇ. ಭಾರತದ ಎಲ್ಲ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ರಾಮನ ವಂಶಜರೆAದು ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟವರ ಆಳ್ವಿಕೆ ನಡೆದ ಸಂಗತಿಗಳು ದಾಖಲಾಗಿವೆ. ಶ್ರೀರಾಮನು ಚಾರಿತ್ರಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿಯೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಈ ಆಧಾರಗಳೇ ಸಾಕು.
