ಉತ್ಥಾನ ಫೆಬ್ರವರಿ 2016

ಅನುಭವ ನಮ್ಮನ್ನು ಬೀಳದಂತೆ, ಜಾರದಂತೆ ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತದೆ. ಜೀವನ ಎಂಬುದು ಸಮತಟ್ಟಾದ ಬಯಲಲ್ಲ. ಅದು ಏಳು-ಬೀಳಿನ ಪರ್ವತ-ಪ್ರಪಾತಗಳಿಂದ, ಕಲ್ಲು-ಮುಳ್ಳುಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಕಷ್ಟಕರ ದಾರಿಯ ಪಯಣ. ಇಂತಹ ಬಾಳಪಯಣದಲ್ಲಿ ನಾವು ಸದಾ ಜಾಗರೂಕತೆಯಿಂದ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

“ಕೆಸುವಿನ ಪತ್ರೊಡೆ ಮಾಡೂ…” ಇದು ನಮ್ಮೆಜಮಾನ್ರ ಕೇಳಿಕೆ. ಅಂಗಳದ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ವೈಭವದಿಂದ ಮೆರೆಯುವ ಕೆಸುವಿನ ಎಲೆಗಳೂ, ಅದರ ಜೊತೆಜೊತೆಗೇ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನಿಂತಿರುವ ಕರಿಕೆಸುವಿನೆಲೆಗಳು, ಆದ್ರೂ ಪತ್ರೊಡೆಯ ಸುದ್ದಿಗೆ ನಾನು ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಸುಮ್ನೇ ಯಾಕೇಂತ ನನ್ನ ತೀರ್ಮಾನವಾಗಿತ್ತು. ಇಬ್ಬರೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ಪತ್ರೊಡೆ ಮಾಡಲುಹೊರಟು ಕೆಸುವಿನೆಲೆ, ಬಾಳೆಎಲೆ, ಅಕ್ಕಿ, ಮೆಣಸು ಇನ್ನೇನೋ ಮಣ್ಣಾಂಗಟ್ಟಿ,  ಮುಗಿಯದ ಒದ್ದಾಟ….

ಮುಗಿಯದಿರಲಿ ಚಾರ್ಜು – ಆರದಿರಲಿ ಥಳುಕು ನೀವೆಲ್ಲೇ ಇರಿ, ಈ ಕಾಲದ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನಗಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ಸ್ಮಾರ್ಟ್‌ಫೋನುಗಳು ನಿಮಗೆ ಹಲವು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಹಕರಿಸುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಜಗತ್ತಿನ ಜೊತೆ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಇದೆ, ಅದು ಲಭ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ ಫೋನ್ ಆಗಿ, ಸಂಪರ್ಕವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿಂದ ಹೊರಗಿದ್ದಾಗ ಜಿಪಿಎಸ್ ಮೂಲಕ ನಕ್ಷೆ (map) ನಮಗೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸಬಲ್ಲವು. ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯಲು,  ಎಫ್.ಎಂ.  ಇದ್ದರೆ ರೇಡಿಯೋ ಕೇಳಲು, ನೋಟ್ ಬರೆದಿಡಲು, ಹಾಡು ಕೇಳಲು, ವಿಡಿಯೋ ನೋಡಲು ಹೀಗೆ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲು, ಟ್ಯಾಬ್, ಲ್ಯಾಪ್‌ಟಾಪ್ ಮತ್ತಿತರ ಗ್ಯಾಜೆಟ್‌ಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. […]

ಹಳೆಯ ಕಾಲದ ಅಜ್ಜಿ ಎಂದರೆ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣು ಮುಂದೆ ಒಬ್ಬ ಬೊಚ್ಚು ಬಾಯಿಯ, ಸರಿಯಾಗಿ ಕಣ್ಣು ಕಾಣದ, ಕಿವಿ ಕೇಳದ, ಕೋಲನ್ನು ಊರಿಕೊಂಡು, ಸೊಂಟ ಬಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡು ನಡೆಯುವ ಮುದುಕಿ ಬಂದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಾಳೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲಾ ಅಜ್ಜಿಯವರೂ ಇದೇ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕೆಂದಿಲ್ಲ. ತಾಯಿಯ ತಾಯಿ, ತಂದೆಯ ತಾಯಿ ಕೂಡಾ ಅಜ್ಜಿಯೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಹಿರಿಯವಳೆಂದು ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಗೌರವಿಸುವುದು ಒಂದು ಬಗೆಯಾದರೆ, ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವವರಿಗೆಲ್ಲ ಅವಳು ಬೇಕಾದವಳು ಎಂದು ಅವಳನ್ನು ಗೌರವಿಸುವುದು ಇನ್ನೊಂದು ಬಗೆ.

‘ಅಮ್ಮನ ಕಂಬನಿ ಕಂಡಷ್ಟು ನಮಗೆ ಅಪ್ಪನ ಬೆವರು ಕಾಣುವುದೇ ಇಲ್ಲ’ – ಹೌದು ತಾನೇ?

ಅದೇನೂ ಆಕೆಗೆ ಚಿಂತೆಯ ವಿಷಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಜಗತ್ತಿನ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಮೌಂಟ್ ಎವರೆಸ್ಟ್ ಏರಿದಾಗ ಅರುಣಿಮಾಗೆ ಕಾಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ…