ಉತ್ಥಾನ ಆಗಸ್ಟ್ 2015

ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು, ನನ್ನ ಬಗೆಗೆ ಕವಿಗೆ ಕರುಣೆಯಿದ್ದಿರಲೂಬಹುದು ಅಥವಾ ನನ್ನ ಪಾತ್ರವಾದರೂ ರಾಮಾಯಣದಲ್ಲಿ ಉಂಟೋ ಇಲ್ಲವೋ!

‘ಇದು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೀಗೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ’ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನಮ್ಮ ಮನೆ-ಮನಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಎಂದೂ ಕಾಣದ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ತಂದುಕೊಡಬಹುದು.

ಹಳ್ಳಿಹೈದ, ಭಾವ ಶೀನನಿಗೆ ನನ್ನ ಸೊಂಟ, ಹಿಪ್ಸ್ ನೋವು ಹೇಳಿಕೊಂಡು, ಮುಂದಿದ್ದ ಹಲವಾರು ಮುಲಾಮುಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿ, ನೋವಿನಿಂದ ಗಳಗಳನೆ ಅಲವತ್ತುಕೊಂಡೆ.

“ಹೂವಹಳ್ಳಿಗೆ ದಾರಿ…..” ಕೈಫಲಕವನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಸುಬ್ಬಪ್ಪನ ಮನಸ್ಸೇ ಹೂವಾಗಿ ಅರಳಿಬಿಟ್ಟಿತು. ತನ್ನ ಕಂದ ವನಜಾ ವಾಸಿಸುವುದು ಇಲ್ಲೇ….. ಕಳೆದ ವರ್ಷ ತಾನೇ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಟ್ಟದ್ದು. ಆಮೇಲೆ ಈಗಲೇ ತಾನು ಈ ಊರಿಗೆ ಕಾಲಿಡುತ್ತಿರುವುದು.

ಅದೇನು ಮಹಾ ರಾಮು: ನಮ್ಮ ತಂದೆಗೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ವಿಷಯ ಸಿಕ್ಕಿದರೂ ಸಾಕು, ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ. ವೆಂಕಿ: ಅದೇನು ಮಹಾ? ನಮ್ಮ ತಾಯಿ ವಿಷಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ದಿನವೆಲ್ಲಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ.   ಕತ್ತೆಗೆ ಕ್ಷೌರ ಗುಂಡ: ಏನಯ್ಯಾ, ನೀನು ಎಂದಾದರೂ ಕತ್ತೆಗೆ ಕ್ಷೌರ ಮಾಡಿದ್ದೀಯಾ? ಕ್ಷೌರಿಕ: ಇಲ್ಲಾ ಸ್ವಾಮಿ. ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಿ, ಮಾಡುತ್ತೇನೆ.   ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ಉಪಾಧ್ಯಾಯರು: ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೇ, ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಈಗ ಸಿ.ಸಿ. ಕ್ಯಾಮರಾ ಅಳವಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾ? ಗುಂಡ: ಯಾವುದಕ್ಕು ಮೊದಲು ನೀವು ಹುಷಾರಾಗಿರಿ ಸಾರ್.   […]

ಈ ಗಾದೆಯು ಅರ್ಥವಾಗಬೇಕಾದರೆ ನಾವು ಮಾರಮ್ಮನ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ದುಷ್ಟರು, ಶಿಷ್ಟರು ಇರುವಂತೆ ದೇವತೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಈ ಬಗೆಯ ವರ್ಗವನ್ನು ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಮಾರಿ, ದುರ್ಗಿ, ಚಂಡಿ, ಚಾಮುಂಡಿ, ಕಾಳಿ – ಈ ಬಗೆಯ ದೇವತೆಗಳು ರುದ್ರರೂಪಿಗಳು, ಸಂಹಾರಪ್ರಿಯರು, ರಕ್ತದಾಹವುಳ್ಳವರು. ಇವರಿಗೆ ಕೋಪ ಬಂದಾಗಲೇ ಊರಿಗೆ ಸಿಡುಬು, ಕಾಲರಾ ಮುಂತಾದ ಮಾರಣಾಂತಿಕ ರೋಗಗಳು ವಕ್ಕರಿಸುತ್ತವೆ ಎಂಬ ಮೂಢನಂಬಿಕೆ ಬಲವಾಗಿತ್ತು. ಈ ದೇವತೆಗಳ ಕೋಪ ತಣಿಸಲು ಕೋಳಿ, ಕುರಿ ಬಲಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು; ಜಾತ್ರೆಗಳು ಜರುಗುತ್ತಿದ್ದವು.