ಜೂಜಿನಡ್ಡೆಯ ಬೆನ್ನ ಹಿಡಿದು…

ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಒಂದು ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮ ಮನೆತನದ ಕಸುಬಿಗೆ ಹೊಸ ಅಂದ-ಆಕಾರ ಕೊಡಬೇಕೆಂದರೆ ಬಂಡವಾಳ ಹೂಡಬೇಕು. ಅಪ್ಪನ ಹೆಸರಲ್ಲಿರುವ ಊರ ಪಕ್ಕದ ಜಮೀನನ್ನೆಲ್ಲ ಸೈಟು ಮಾಡಿ ಮಾರಿದರೆ ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಬಾಚಬಹುದು. ಅದಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪ ಅವರ ಕಾಲದಲ್ಲೆ ಅಲಿನೇಷನ್, ಖಾತೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಮಾಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಬೇಕೆಂದರೆ ಅಪ್ಪ ಒಪ್ಪುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಈ ಕವಿತಾಳ ವಿರೋಧ ಬೇರೆ. ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಅಮ್ಮನ ಹೆಸರಲ್ಲಿರುವ ಟ್ರಸ್ಟಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಿ ಬಡವರಿಗೆ ಹಂಚೋಣ ಅಂತಾಳೆ. ಅದೇನು ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿದಿದೆಯೋ ಇವಳಿಗೆ? ಟ್ರಸ್ಟು ಮಾಡಿದ್ದು ಬರೀ ತೆರಿಗೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಂತ ಬಾಯಿಬಿಟ್ಟು ಹೇಳೋಕ್ಕಾಗುತ್ತಾ ಈ ಕತ್ತೆಗೆ?

ಮಗ (೫೦)

ದರಿದ್ರದ ಈ ಶೇರುಮಾರುಕಟ್ಟೆಯ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿದ್ದಲ್ಲದೆ ಆನ್‌ಲೈನ್ ಜೂಜಲ್ಲಿ ಹಾಳಾಗಿಹೋದೆ. ಅಪ್ಪ ಅದೆಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಈ ಊರಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಈ ವ್ಯವಹಾರದ ಕೋಟೆಗೆ ನಾನೇ ಶತ್ರುವಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ. ಕೊಬ್ಬರಿ, ಎಳ್ಳು ನಮ್ಮ ಬಿಸಿನೆಸ್. ಹರಾಜಿನಲ್ಲಿ ಕೂಗಿ ಅದನ್ನು ಬೇಕಾದವರು ಕೇಳುವವರೆಗೂ ಸ್ಟಾಕ್ ಇಟ್ಟಿರಬೇಕು. ಬಂಡವಾಳ ಎಷ್ಟಿದ್ದರೂ ಸಾಲದು. ರೈತರಿಗೆ ಅಡ್ವಾನ್ಸ್ ಕೊಡದೆ ಇದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಅಂಗಡಿಗೆ ಅವರು ಹರಾಜೇ ಬಿಡಲ್ಲ. ಬರಬೇಕಾಗಿರುವ ಬಾಕಿಯ ವಸೂಲಿಗೆ ಹೋದರೆ ಕೊಡಬೇಕಾದವರೆಲ್ಲ ಸಬೂಬು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಬಾಕಿ ಇರಿಸಿಕೊಂಡವರು ಮಾತ್ರ ತಕ್ಷಣ ಸೆಟ್ಲ್ ಮಾಡಿ ಅಂತ ಧಮಕಿ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಂಗಡಿಯ ಹಣೆಬರಹ ಕೆಟ್ಟಿದೆ, ಏನಾದರೂ ಶಾಂತಿ ಗೀಂತಿ ಮಾಡಿಸಿ ಅಂತ ಇವಳು ಅಲವತ್ತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಬ್ಯಾಂಕಿನವರು ಓಡಿಯ ಮಿತಿ ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ತೆರಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದ್ದು, ವ್ಯವಹಾರದ ಒಟ್ಟು ವಿವರ ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಕೇಳಿದರು ಅಂತ ಕೊಟ್ಟರೆ ನಾಳೆ ಅದೇನಾದರೂ ಆ ದರಿದ್ರದ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿನವರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕರೆ ಮುಗಿದೇ ಹೋಯಿತು. ಮೊನ್ನೆ ಅದೇನೋ ಪ್ರೊಫೆಷನ್ ತೆರಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಲ್ಲ ಅಂತ ಆಗಲೇ ನೋಟಿಸು ಕೊಟ್ಟು ಗುಟುರು ಹಾಕಿ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಮಾತುಕತೆಗೆ ಅವಕಾಶವೇ ಕೊಡದ ಹಾಗೆ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಹೀಗೆ ಸರ್ಕಾರ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕಾನೂನು ಬದಲಿಸುತ್ತಲೇ ಹೋದರೆ ನನ್ನಂಥವರ ಗತಿ ಏನು? ಅಂಗಡಿ ಕೆಲಸಗಾರರ ಕಣ್ಣು ಆಗಲೇ ಕೆಂಪಾಗಿದೆ, ಈ ವರ್ಷ ಇನ್ನೂ ಅವರಿಗೆ ಬೋನಸ್ ಬೇರೆ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಸಂಬಳ ಹೆಚ್ಚಿಸು ಅಂತ ವ್ಯವಹಾರದ ಪಾರ್ಟನರೂ ಆಗಿರುವ ತಂಗಿ ಕವಿತಾ ಕೆಲಸಗಾರರ ಮುಂದೆಯೆ ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ.

ನನಗೂ ಸಾಕು ಸಾಕಾಗಿಹೋಗಿದೆ. ಅಪ್ಪ ಕಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಸಿದ ವ್ಯವಹಾರ ಅಂತ ಇಷ್ಟು ದಿನ ಬೆನ್ನಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಓಡಾಡಿದ್ದು ಸಾಕು. ಲಾಭಕ್ಕಿಂತ ಟೆನ್ಷನ್ನೇ ಹೆಚ್ಚು. ಮನೆ, ಮನೆತನ ಅಂತೆಲ್ಲ ಖುಷಿಪಡುವ ಕಾಲ ಇದಲ್ಲ. ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿದ ಹುಡುಗರೇ ತಿಂಗಳಿಗೆ ಹತ್ತಿರ ಹತ್ತಿರ ಐವತ್ತು ಸಾವಿರ ಅಲ್ಲಲ್ಲ ಲಕ್ಷ ಲಕ್ಷ ಸಂಬಳ ಎಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗ, ಇಡೀ ವ್ಯವಹಾರ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ನನ್ನ ಸ್ವಂತಕ್ಕೆ ಜುಜುಬಿ ಮೂವತ್ತು ಸಾವಿರ ಖರ್ಚು ತೋರಿಸಿದರೆ ಒಡಹುಟ್ಟಿದ ತಂಗಿಯಾಗಿದ್ದರೂ ಈ ಕವಿತಾ, ಪಾರ್ಟನರ್ ಎಂಬ ಏಕೈಕ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಅದೆಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕೂಗಾಡುತ್ತಾಳೆ. ತ್ಯಾಗ, ಬಲಿದಾನ ಏನೇನೋ ಮಾತಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳೇನೋ ಆ ಸುಡುಗಾಡು ಸಮಾಜವಾದ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ತಿರುಗಬಹುದು. ಇರುವುದನ್ನೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲದವರಿಗೆ ಕೊಡಿ ಅಂತಾಳಲ್ಲ, ಆಮೇಲೇನು ತೌಡು ತಿನ್ನಬೇಕಾ? ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇಲ್ಲದೆ ಬೀಡಾಡಿ ದನದ ಹಾಗೆ ಬೆಳೆದುಬಿಟ್ಟಳು. ಮದುವೆ ಬೇಡವಂತೆ. ಅಪ್ಪನ ಶ್ರಮ ಬೇಡ, ಅವರ ಆದರ್ಶ ಬೇಡ, ಅವರು ಕಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಸಿದ ಬಂಡವಾಳದ ಮೇಲೆ ಹಕ್ಕು ಚಲಾಯಿಸುತ್ತಾಳೆ. ನಾನೇನಾದರೂ ಇವಳ ಸುಪರ್ದಿಗೆ ವ್ಯವಹಾರ ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟರೆ ಮಾರನೇ ವರ್ಷವೇ ನಮಗೆಲ್ಲ ಕೂಳಿಲ್ಲದಂತೆ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಹೋದ ವರ್ಷ ಇವಳ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಅದೇನೋ ಕಂಪ್ಯೂಟರು ತಂದು ನಮ್ಮ ಅಂಗಡಿಗೆ ಹಾಕಿದ್ದೇ ಬಂತು. ಅಂಗಡಿಯ ರೈಟರಿಗೂ ಗೊತ್ತಾಗದ ಹಾಗೆ ನಾವು ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದ ಎರೆಡೆರಡು ಲೆಕ್ಕ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿತು. ನನಗೋ ಆ ಕಂಪ್ಯೂಟರು ಯಾಕೋ ದೇವಲೋಕದಿಂದ ಎದ್ದುಬಂದ ಸತ್ಯ ಪ್ರತಿಪಾದಕನ ಹಾಗೆ ಕಾಣುತ್ತೆ. ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ತಪ್ಪೂ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಲೆಕ್ಕವೇನೋ ಸರಿ, ಆದರೆ ಜೀವನ ಹಾಗಲ್ಲವಲ್ಲ.

ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಒಂದು ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮ ಮನೆತನದ ಕಸುಬಿಗೆ ಹೊಸ ಅಂದ-ಆಕಾರ ಕೊಡಬೇಕೆಂದರೆ ಬಂಡವಾಳ ಹೂಡಬೇಕು. ಅಪ್ಪನ ಹೆಸರಲ್ಲಿರುವ ಊರ ಪಕ್ಕದ ಜಮೀನನ್ನೆಲ್ಲ ಸೈಟು ಮಾಡಿ ಮಾರಿದರೆ ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಬಾಚಬಹುದು. ಅದಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪ ಅವರ ಕಾಲದಲ್ಲೆ ಅಲಿನೇಷನ್, ಖಾತೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಮಾಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಬೇಕೆಂದರೆ ಅಪ್ಪ ಒಪ್ಪುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಈ ಕವಿತಾಳ ವಿರೋಧ ಬೇರೆ. ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಅಮ್ಮನ ಹೆಸರಲ್ಲಿರುವ ಟ್ರಸ್ಟಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಿ ಬಡವರಿಗೆ ಹಂಚೋಣ ಅಂತಾಳೆ. ಅದೇನು ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿದಿದೆಯೋ ಇವಳಿಗೆ? ಟ್ರಸ್ಟು ಮಾಡಿದ್ದು ಬರೀ ತೆರಿಗೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಂತ ಬಾಯಿಬಿಟ್ಟು ಹೇಳೋಕ್ಕಾಗುತ್ತಾ ಈ ಕತ್ತೆಗೆ? ಇದರ ಮಧ್ಯೆ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಅನಾರೋಗ್ಯ. ಚೆನ್ನಾಗೇ ಇದ್ದವರಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಎದೆನೋವು ಬಂದು ಕುಸಿದುಬಿದ್ದು, ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿ ಈವತ್ತಿಗೆ ಎಂಟು ದಿನ ಆಯ್ತು. ಹರ ಇಲ್ಲ, ಶಿವ ಇಲ್ಲ. ಆಗಲೇ ನಾಲ್ಕು ಸಾರಿ ಐವತ್ತು ಸಾವಿರದಂತೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಐ.ಸಿ.ಯು.ದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತೇ ವಿನಾ ಏನಾಗಿದೆ ಅಂತ ಆ ಡಾಕ್ಟರಿಗೇ ಗೊತ್ತಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ? ಕೇಳಿದರೆ ಕೈ ಮೇಲೆತ್ತಿ ಆಕಾಶ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಅದೇನೇನೋ ಟೆಸ್ಟು, ಬಯಾಪ್ಸಿ ಅಂತ ಗೋಳಾಡಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾರೆ. ಸದ್ಯ ಲ್ಯಾಬೂ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲೇ ಇರುವುದರಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಓಡಾಟ ತಪ್ಪಿದೆ. ಊರೂರು ಸುತ್ತುತ್ತಾ ಮಹಿಳಾ ಹಕ್ಕು, ಸಾಮಾಜಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅಂತೆಲ್ಲ ತಿರುಗುವ ಕವಿತಾ ಈಗಾದರೂ ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಕೊಂಚ ಬಿಡುವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದೇನೋ ತೃತೀಯ ಲಿಂಗಿಗಳ ಸಮಸ್ಯೆ ತನ್ನದೇ ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಅವಳು ರಾಜ್ಯ ಸುತ್ತುತ್ತ, ಭಾಷಣ ಮಾಡುತ್ತ ಇರುವುದನ್ನು ಟಿವೀಲಿ, ಪೇಪರಿನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನೋಡುವ ನನಗೆ, ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಏಕೆ, ಕುಟುಂಬದ ಎಲ್ಲರ ಹಿಡಿತವೂ ಅವಳ ಮೇಲಿಲ್ಲದೆ ಹೋಗಿದೆ. ಮಾತೆತ್ತಿದರೆ ಶೋಷಣೆ, ಬಂಡಾಯ, ಕೇಸು, ಕೋರ್ಟು ಅಂತೆಲ್ಲ ತಿರುಗುವ ಇವಳು ಎಲ್ಲಿ ಕುಟುಂಬದ ಮರ್ಯಾದೆ ತೆಗೆಯುತ್ತಾಳೋ ಅಂತ ಸಹಿಸಿಕೋಬೇಕಾಗಿದೆ. ಸದ್ಯ ಅಪ್ಪ ಹುಷಾರಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದರೆ ಸಾಕಾಗಿದೆ. ಅವರು ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಪಾಲು ಪಾರೀಕತ್ತು ಆಗಿ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಹೆಸರಿಗೇ ಆಸ್ತಿ ಜಮೀನು ಹಂಚಿಕೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟರೆ ಸಾಕು. ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಈ ಕವಿತಾ ನನ್ನ ವಿರುದ್ಧ ಕೋರ್ಟಿಗೆ ಹೋದರೂ ಹೋದಳೇ?

ಒಂದು ವಿಷಯ; ಒಡಹುಟ್ಟಿದ ತಂಗಿಗೆ, ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಹೆಂಡತಿಗೆ, ಹುಟ್ಟಿಸಿದ ಅಪ್ಪನಿಗೂ ಹೇಳದೆ ಒಳಗೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವ ಗುಟ್ಟು ನಿಮಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅದೇ ಆಗಲೇ ಹೇಳಿದೆನಲ್ಲ. ಆ ಸುಡುಗಾಡು ಶೇರು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಹಣ ಮಾಡಲು ಹೋಗಿ ಇದ್ದುದನ್ನೆಲ್ಲ ಕಳಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಈ ಆನ್‌ಲೈನ್ ಬೆಟ್ಟಿಂಗ್ ವ್ಯವಹಾರ ಮಾಡಲು ಹೋಗಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ವಿಪರೀತಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದೆ. ನಮಗೆ ಬರಬೇಕಾದ ಬಾಕಿ ಕೇಳಿದರೆ ಸಮಯ ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಕೊಡಬೇಕಾದವರು ಕುತ್ತಿಗೆ ಮೇಲೆ ಕೂತಿದ್ದಾರೆ. ಪಾಲು ಅಂತ ಇನ್ನೂ ಆಗದೆ ಇದ್ದರೂ ಅಪ್ಪ ತಮ್ಮ ಸ್ವಯಾರ್ಜಿತವನ್ನೆಲ್ಲ ಸದ್ಯ ಈಗ ವ್ಯವಹಾರ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ನನಗೇ ಕೊಡಬಹುದು. ಜಮೀನು, ತೋಟ ತಂಗಿ ಕವಿತಾಗೆ. ಅಪ್ಪ ತಮ್ಮ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಂಕಲ್ಲಿರುವ ಡಿಪಾಸಿಟ್ಟಿಗೆ ನನ್ನ ಮಗನನ್ನೇ ನಾಮಿನಿ ಮಾಡಿದ್ದರೂ, ಅದರ ಹೊಣೆ ತಂಗಿ ಕವಿತಾಗೆ ವಹಿಸಿರುವುದರಿಂದ ಅದರ ಆಸೆ ಬಿಟ್ಟಹಾಗೇ! ಅಮ್ಮನ ಬಾಬ್ತು ಇರುವ ಪೂರಾ ಒಡವೆ ಕವಿತಾ ಮದುವೆ ಆಗದಿದ್ರೆ ಇವಳಿಗೇ ಸೇರುತ್ತೆ.

ಸೊಸೆ (೪೨)

ನನಗಂತೂ ಸಾಕು ಸಾಕಾಗಿಹೋಗಿದೆ. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದಾಗಿನಿಂದ ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವ ತನಕ ಮಾವನ ಆರೋಗ್ಯ ಕೇಳಿಕೊಂಡು ಬರುವ ಜನ, ಜೊತೆಗೆ ಅದೆಷ್ಟೊಂದು ಫೋನುಗಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರಿಸೋದೋ, ಬಂದವರಿಗೆ ಕಾಫಿ, ತಿಂಡಿ, ಊಟದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡೋದೋ ತಿಳೀತಿಲ್ಲ. ಅಡುಗೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಆಳಿದ್ದರೂ ಮೇಲಿನ ನಿಗಾ ನಾನೇ ನೋಡಬೇಕು. ಹಿರೀ ಸೊಸೆ ಆಗಬಾರದು, ಅದೂ ಈ ಹೆಸರುವಾಸಿ ಮನೆತನಕ್ಕೆ. ಏನೇ ಕೆಟ್ಟರೂ ಬಂದ ಸೊಸೆಯರನ್ನೇ ಬೊಟ್ಟು ಮಾಡಿ ತೋರುತ್ತೆ ಈ ಸಮಾಜ. ಪಾಪ, ಇವರೂ ಒಳ್ಳೆಯವರೇ. ನನ್ನನ್ನಂತೂ ರಾಣಿಯ ಹಾಗೆಯೆ ಮೆರೆಸುತ್ತಾರೆ. ಹಾಕಿದ ಗೆರೆ ದಾಟುವುದಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೋ ದಿನ ನಾನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋಗುವುದಕ್ಕೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟು ಕೆಲಸ, ಕೆಲಸ. ಇರುವ ಒಬ್ಬ ಮಗ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಸೆಕೆಂಡ್ ಪಿಯುಸಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಅದೂ ನನ್ನ ಅಣ್ಣನ ಮನೇಲಿ. ಇಷ್ಟು ಸಣ್ಣ ವಯಸ್ಸಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನಿಂದ ದೂರವಾಗಿ ಪಾಪ ಒಂದೇ ಇದೆ. ಈ ದರಿದ್ರದ ಊರಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೆ ಇವರ ಹಾಗೇ ಅವನೂ ಅಂಗಡಿ ಲೆಕ್ಕ ಬರೆಯಬೇಕಾದೀತು ಅಂತ ಅಣ್ಣನೇ ಇವರಿಗೆ ತಿಳಿವಳಿಕೆ ಹೇಳಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದಾನೆ. ಅವನು ಕರೆದ ಅಂತ ಕಳಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಿರುಕ್ಕಾಗುತ್ಯೇ? ಹಾಸ್ಟೆಲ್ಲಿಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಖರ್ಚು ಬರುತ್ತಿತ್ತು ತಾನೆ ಅಂತ ಮಾವನೇ ತಿಂಗಳು ತಿಂಗಳೂ ದುಡ್ಡು ಕಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮಗು ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಶ್ರಮ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿತ್ತು. ‘ಅರಸನ ಅಂಕೆ ದೆವ್ವದ ಕಾಟವಿಲ್ಲದ ಮನೆ’ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಏನೋ ಅಭಿಮಾನಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಸತ್ಯ. ಮಾವನೂ ನನ್ನನ್ನು ಮಗಳ ಹಾಗೆಯೇ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಉಂಡ ಅನ್ನ ಅಲುಗದ ಹಾಗೆ ಜೋಪಾನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ನಾದಿನಿ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡ ದಡ್ಡಿ ಮಾತ್ರ ಹೇಗಿರಬೇಕೋ ಹಾಗಿರದೆ ಆದರ್ಶದ ಹುಚ್ಚಲ್ಲಿ ಈಜುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಹುಟ್ಟುವಾಗ ಚಿನ್ನದ ಚಮಚೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹುಟ್ಟಿದ್ದರೂ ಕೈಬೆರಳಲ್ಲೇ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳೋ, ಅವಳ ಇರಿಸರಿಕೆಯೋ ದೇವರೇ ಮೆಚ್ಚಬೇಕು. ಇವರಿಗೂ ಅಂಗಡಿಯ ಲೆಕ್ಕಪತ್ರದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಎದಿರಾಡುತ್ತಾಳಂತೆ. ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಖರ್ಚು ಕಡಮೆ ಮಾಡಿ ಅಂತ ಕೂಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ. ಕಾರಲ್ಲಿ ತಿರುಗುವುದು ಅವಳ ಪ್ರಕಾರ ತಪ್ಪು. ದೇಶಕ್ಕೆ ನಷ್ಟ ಅಂತ ಏನೇನೋ ಹೇಳ್ತಾಳೆ. ನಮ್ಮ ಕಾರಿಗೆ, ನಮ್ಮ ದುಡ್ಡಲ್ಲಿ ಪೆಟ್ರೋಲು ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡು ತಿರುಗಿದರೆ ಇವಳ ಗಂಟೇನು ಹೋಗುತ್ತೆ? ಮದುವೆ ಬೇರೆ ಆಗಲ್ಲ ಅಂತಾಳೆ, ಪಾಪ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಆದರೂ ಮದುವೆ ಆಗಿ ತೊಲಗೋದು ಬಿಟ್ಟು, ವಾರಗಿತ್ತಿಯ ಹಾಗೆ ಕಾಡುತ್ತಾಳಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಸಂಕಟ. ಕವಿತಾ ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಒಳ್ಳೆ ಹುಡುಗಿಯೇ! ಅವಳು ಒಪ್ಪಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪನ ಮಗ ಮೋಹನನಿಗೇ ತಂದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಅಂತ ನನ್ನ ಅಪ್ಪನೇ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಅಮ್ಮನಿಗೂ ಸಂಬಂಧ ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಕೋತಿ ಮದುವೆ ಬೇಡವೆನ್ನುತ್ತಾಳೆ. ರಾತ್ರಿ-ಹಗಲೂ ಅದೇನೇನೋ ಓದುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಅತಿ ಗೌರವದಿಂದಲೇ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ಇವರ ಹತ್ತಿರವಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಮಾವನವರ ಜೊತೆಗಾಗಲಿ ಸದರವಾಗಿ ನಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ನಾನು ನೋಡೇ ಇಲ್ಲ. ಹಬ್ಬ, ಹರಿದಿನ ಅಂತ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ ಏನೋ ನೆವ ಹೇಳಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಆಚಾರ, ವಿಚಾರ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಅವಳಿಗೆ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ನಂಬುಗೆ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಅಣ್ಣ-ತಂಗಿ ನಡುವೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಭೇದ ಇರುವ ಹಾಗೆ ಕಾಣುತ್ತೆ. ಅದೇನೋ ಇವರು ನಾನು ಬಲ, ಅವಳು ಎಡ ಅಂತಾರೆ. ಹಾಗಂದ್ರೇನೋ ನಂಗಂತೂ ಗೊತ್ತಾಗುಲ್ಲ. ಇವರೇ ಅವಳನ್ನು ಎಂ.ಬಿ.ಎ. ಮಾಡಲು ಹೇಳಿದರಂತೆ. ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವುದನ್ನು ಕಲಿಯಲು ಅಷ್ಟೊಂದು ಖರ್ಚು ಮಾಡಬೇಕಾ ಅಂತ ಅಂದಳಂತೆ. ನಮ್ಮ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ ಅನುಕೂಲವಾಗುತ್ತೆ ಅಂತ ಇವರು ಹೇಳಿ ಮಾವನಿಂದಲೂ ಹೇಳಿಸಿದರಂತೆ. ಆಸಾಮಿ ಜಪ್ಪಯ್ಯ ಅಂದರೂ ತನ್ನ ಹಟ ಬಿಡದೆ ಎಂ.ಎ. ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಊರಿನ ಗದ್ದೆ, ತೋಟದ ನಿಗಾ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಬೆಂಗಳೂರು, ಮೈಸೂರು ಅಂತ ತಿರುಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ. ಅದ್ಯಾರ್ಯಾರೋ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲಿಂದಲೋ ಇವಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಸಮಾಜವಾದ, ನಕ್ಸಲ್‌ವಾದ, ಸಮಾನತೆ ಅಂತ ಬಂದವರ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳು ಊರಿಗೆ ಬಂದರೂ ನಾಲ್ಕು ದಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಲ್ಲ. ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಪೋಸ್ಟಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ನಿಮಗೊಬ್ಬರಿಗೇ ಈ ಊರಲ್ಲಿ ಪೋಸ್ಟ್ ಬರೋದು ಅಂತ ಪೋಸ್ಟ್ಮ್ಯಾನ್ ಚುಡಾಯಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಅದೇನೋ ಮಾನವ ಹಕ್ಕೋ ಮತ್ತೊಂದೋ ಅಂದುಕೊಂಡು ಊರೂರು ತಿರುಗಲು ಹೋಗಿ ಆಗಲೇ ಹತ್ತು ದಿನ ಆಯ್ತು. ಅವಳ ಸುದ್ದಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಮಾವನಿಗೆ ಹುಷಾರು ತಪ್ಪಿರುವುದೂ ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಹೇಳೋಣ ಅಂದ್ರೆ ಅವಳ ಮೊಬೈಲ್ ನಂಬರು ಬದಲಾಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೆ. ಅದ್ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ನಂಬರು ಬದಲಿಸ್ತೀ ಅಂದ್ರೆ ಸರ್ಕಾರ ಕಣ್ಣಿಡುತ್ತೆ, ನನ್ನ ಫೋನು ಕದ್ದಾಲಿಸುತ್ತೆ ಅಂತಾಳೆ…

ಮಗಳು (೪೩)

ನನಗೂ ಆಗಲೇ ನಲವತ್ತು ದಾಟಿ ಮೂರು ಕಳೆಯಿತು. ಕಣ್ಣ ಮುಂದಿದ್ದ ಆದರ್ಶಗಳೆಲ್ಲ ಕರಗುತ್ತಿವೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು ಹೊಸ ಕಾಲಮಾನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲೋದಿಲ್ಲವಾ ಅಂತ ಸಂಶಯ ಬರುತ್ತೆ. ಎನ್‌ಕೌಂಟರ್ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಕ್ರಾಂತಿಯನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಕೊಲ್ಲುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದವರೆಲ್ಲ ಒಂದೋ ಬಂದೂಕು ಹಿಡಿದು ಕಾಡಲ್ಲಿ, ಭಯದಲ್ಲಿ ತಲೆಮರೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲವೇ ಅಮರರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮ ಮೇಸ್ಟ್ರು ಅಮರರಾದ ಮೇಲೆ ಸಂಘಟನೆಗೆ ನಾಯಕತ್ವದ ಕೊರತೆ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ. ಹಣಕಾಸಿನ ಮುಗ್ಗಟ್ಟೂ ಇದೆ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಆದರ್ಶಕ್ಕೋ ನಮ್ಮ ಒತ್ತಾಯಕ್ಕೋ ದುಡ್ಡು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದವರೆಲ್ಲ ಕೈ ಅಲ್ಲಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮ ಸರ್ಕಾರಗಳಿರುವ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಆಗಲೇ ಚುನಾವಣೆಯ ದಿನಗಳು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿವೆ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ದುಡ್ಡು ಬೇಕಿರುವ ಕಾಲ ಇದು. ಜೊತೆಗೆ ಜನ ನಮ್ಮ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ, ವಿಶ್ವಾಸಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಸದ್ಯ ಅವರು ನಮ್ಮನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸಿ, ಸರ್ಕಾರದ ಜೊತೆಗೆ ಕೈ ಜೋಡಿಸುವ ಮೊದಲು ನಾವು ಬದಲಾಗಬೇಕಾಗಿದೆ ಅಂದರೆ ಹಿರಿಯ ಕಾಮ್ರೇಡುಗಳು ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಮಾರ್ಕ್ಸ್ಗಿಂತ ಲೋಹಿಯಾ, ಗಾಂಧಿ ಇಷ್ಟವಾಗ್ತಾರೆ ಅಂದರೆ ಸಿಟ್ಟಿಗೇಳುತ್ತಾರೆ. ಬ್ಯಾಂಕಿನಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ನನ್ನ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಡಿಪಾಸಿಟ್, ತೋಟದ ಉತ್ಪನ್ನದಿಂದ ಉಳಿಸಿದ್ದ ದುಡ್ಡು, ನನ್ನ ಪವರ್ ಆಫ್ ಅಟಾರ್ನಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಜಮೀನು ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ಮಾರಿ ಸಂಘಟನೆಗೆ ಕೊಟ್ಟಾಗಿದೆ. ನನ್ನ ನಾಮಿನೇಷನ್ ಇದ್ದ ಅಣ್ಣನ ಮಗನ ಹೆಸರಲ್ಲಿದ್ದ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಡಿಪಾಸಿಟ್ಟನ್ನೂ ಡ್ರಾ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ನಂಬಿದ ಒಂದು ಆದರ್ಶ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಹಜ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿದೆನಾ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಅತಿಯಾಯಿತಾ ಅಂತಲೂ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಆದರೂ ಯಾಕೋ ಅಪ್ಪನ ಧೃಢತೆ, ಅಣ್ಣನ ವ್ಯವಹಾರ ಚತುರತೆಯ ಮುಂದೆ ನನ್ನ ಆದರ್ಶಗಳು ಮಣ್ಣು ಮುಕ್ಕುತ್ತಿವೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ನಮ್ಮೂರಲ್ಲೇ ಇದ್ದಕಾರಣ ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸಂಘಟನೆಯ ಬೇರುಗಳು ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಪೊಲೀಸರ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಈಗ ಪ್ರಧಾನ ಧಾರೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಸಂಘಟನೆ ನನ್ನನ್ನು ನೇಮಿಸಿದೆ. ಬರೀ ಓದಿನ ಮೂಲಕ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಕಾಡಿನ ಜೀವನ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲೇ ಸಾಕಾಗಿಹೋಗಿದೆ. ಬಂದೂಕು ಹಿಡಿದು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸರಿಪಡಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಅಂತ ನನಗೂ ತಡವಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿದೆ. ನನ್ನ ಜೊತೆ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಕಲಿತಿದ್ದವರೆಲ್ಲ ಮದುವೆ, ಸಂಸಾರ, ಮಕ್ಕಳು, ಮರಿ ಅಂತ ನೆವ ಹೇಳಿ ಸಂಘಟನೆಯಿಂದ ವಿಮುಖರಾಗುತ್ತ ಬಂದರು. ಆದರೆ ನಾನೀಗ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂತಿರುಗಲು ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ವಾಪಸು ಮನೆಗೂ ಹೋಗುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ಚತುರನಾಗಿರುವ ಅಣ್ಣ ಇಷ್ಟು ದಿನ ನನ್ನ ಗುಪ್ತ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯದಿದ್ದುದೇ ನನ್ನ ಪುಣ್ಯ. ಅಥವಾ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಹದ್ದು ಮೀರಿದ್ದಾಳೆ ಅಂತ ಅವನಿಗೆ ಮನವರಿಕೆ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತೋ ಏನೋ? ಪ್ರಾಯಶಃ ಈ ವೇಳೆಗೆ ನಾನು ಜಮೀನು ಮಾರಿದ್ದು, ಬ್ಯಾಂಕ್ ಡಿಪಾಸಿಟ್ಟು ಎತ್ತಿಹಾಕಿದ್ದು ಗೊತ್ತಾಗಿರುತ್ತೆ. ಅಪ್ಪ ಸಂಕಟಪಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ಅತ್ತಿಗೆ ಶಪಿಸಿರುತ್ತಾಳೆ. ಇನ್ನು ನನ್ನ ಬದುಕು ಮುಗಿದ ಹಾಗೆಯೆ! ಈ ನಿಗ್ರಹದಳದ ಪೊಲೀಸರ ಗುಂಡಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಸಾಯುವುದೊಂದೇ ಉಪಾಯ. ಅದರ ಬದಲು ಈಗಿಂದೀಗಲೇ ಇಲ್ಲಿಂದಲೂ ತಲೆಮರೆಸಿಕೊಂಡು ಹಿಮಾಲಯಕ್ಕಾದರೂ ಓಡಿಹೋಗಿಬಿಡೋಣ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದರೆ ಅಧ್ಯಾತ್ಮವನ್ನಾದರೂ ಕಲಿಯಬಹುದೇನೋ? ಅಥವಾ ಅದೂ ಇದೇ ತೆರನ ದೂರದ ಬೆಟ್ಟವೋ? ಹೆಣ್ಣು ಅಂದರೆ ಸಾಕು ಗಂಟು ಬೀಳುವ ನಾಯಿ ಬುದ್ಧಿಯ ಗಂಡಸರ ಬಗ್ಗೆ ಅಸಹ್ಯ ಹುಟ್ಟಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಮೇಷ್ಟ್ರು ಅದು ಹೇಗೆ ಯಾವಾಗ ಏಕಾಗಿ ನನಗೆ ಆದರ್ಶವಾದರೋ ಮರೆತೇಹೋಗಿದೆ. ಡಿಗ್ರಿ ಮುಗಿಸಿ ಪೋಸ್ಟ್ ಗ್ರಾಜುಯೇಶನ್ನಿಗೆಂದು ಗಂಗೋತ್ರಿಯ ಮೆಟ್ಟಿಲು ತುಳಿದಾಗಲೇ ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರಭಾವಿಸಿದ್ದರು. ಮೇಲ್ಜಾತಿಯ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಮೇಲಿನ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳನ್ನು ಕುರಿತು ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಮನೆಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೆನಪಾಗಿ ಮೈ ಉರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಸಣ್ಣ ವಯಸ್ಸಲ್ಲೇ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ತಿದ್ದಿ ತೀಡಿ, ಬೆಳೆಸುವವರೂ ಯಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರ್ಶದ ಹುಚ್ಚಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನನ್ನು ತರದ ಅಪ್ಪ ಪ್ರಾಕ್ಟಿಕಲ್ಲಾಗಿ ಸೋತರೇನೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅವರೂ ಸುಖಪಡಲಿಲ್ಲ, ನನ್ನೊಳಗಿನ ಮಾತೃತ್ವವನ್ನೂ ಬೆಳಸಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಎಂ.ಎ.ಗೆ ಸೇರುವ ಮೊದಲೇ ಅಣ್ಣ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದ. ಅತ್ತಿಗೆಯಾದವಳು ಸ್ನೇಹಿತೆ ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ ಅಥವಾ ನಾನೇ ಅವಳನ್ನು ಆದರ್ಶದ ಹುಚ್ಚಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲವೋ? ನಾಟಕ, ಸಿನೆಮಾ, ಸೆಮಿನಾರು ಅಂತ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಜೊತೆಗೆ ತಿರುಗುತ್ತ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜೀವನಕ್ಕಿಂತ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮನ್ನಣೆ ಬೆಳೆಸಿದ ವೇದಿಕೆಗಳೇ ನನ್ನನ್ನು ಕೊಂದವೇನೋ? ಯಾಕೋ ಉತ್ತರ ಸಿಕ್ಕುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ. ಮೇಸ್ಟುç ಬಯಸಿದ್ದರೋ ಇಲ್ಲವೋ ನಾನೇ ಅವರನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಅವರ ಜೊತೆ ಊರೂರು ತಿರುಗುತ್ತ, ವೇದಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಜಬರಿಸುತ್ತ, ಪೇಪರು, ಟಿವಿಗಳಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿಯಾಗುತ್ತ ಹೋದೆ. ಅಪ್ಪನ ಆದರ್ಶವನ್ನು ಹುಚ್ಚೆಂದು ಬಯ್ದೆ. ಅಣ್ಣನ ವ್ಯವಹಾರವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ. ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಕಾಡಲ್ಲಿ ತಿರುಗುತ್ತಿರುವಾಗ ಏಕೋ ಅಪ್ಪನ ನೆನಪು ತುಂಬ ಕಾಡುತ್ತಾ ಇದೆ. ಅಣ್ಣನ ವ್ಯವಹಾರ ಚತುರತೆ ಅರಿಯದೆ ಅವರಿವರ ಮೋಹಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ಬೀದಿನಾಯಿಗಿಂತಲೂ ಕಡೆಯಾದ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೇ ಜಿಗುಪ್ಸೆ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿದೆ.

ಅಪ್ಪ (೭೨)

ಮಲಗಿದ್ದಲ್ಲೇ ಮಲಗಿ, ಮಲಗಿ ಬೆನ್ನಿನ ತುಂಬಾ ಗಾಯವಾಗಿದೆ. ಅದೇನೋ ಔಷಧಿ ಹಚ್ಚಿ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಅದೆಷ್ಟು ದಿನವಾಯಿತೋ ಇಲ್ಲಿ ಮಲಗಿಸಿ? ಅರೆ ಎಚ್ಚರ, ಅರೆ ನಿದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ಅದೂ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಮಾತನಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಏನೋ ಒಂದು ಥರದ ಧ್ವನಿ ಹೊರಡುತ್ತೇ ವಿನಾ ಮಾತು ಹೊರಡುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಊಟ, ತಿಂಡಿ ಏನೇನೂ ಇಲ್ಲದೇ ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟುದಿನ ಕಳೆಯಬೇಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆಚೆ ಗಾಜಿನ ಬಾಗಿಲಿನಾಚೆ ಇಣುಕಿ ಇಣುಕಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಆಚೀಚೆ ಬೇರೆ ಯಾವ ಪೇಷೆಂಟುಗಳು ಇಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಗಾಜಿನ ಕಿಂಡಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂಬ ಸಮಾಧಾನ ನನ್ನದು. ಉಸಿರಾಡಲು ಅದೇನೋ ಪೈಪುಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಖಾಸಗಿಯಾಗಿರಬೇಕಾದ ಮಲ, ಮೂತ್ರ ವಿಸರ್ಜನೆಯ ಕೆಲಸವೂ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಬದುಕು ಬೇಡವೆನ್ನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಹಿರೀ ಮಗ ಬುದ್ಧಿವಂತ. ಮನೆತನ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದ ವ್ಯಾಪಾರವನ್ನೇ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ನನ್ನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಬದುಕು ಸಾಗಿಸುವ ಒಂದು ದಾರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ವ್ಯವಹಾರವೇ ಬದುಕಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಸೊಸೆಯೂ ಒಳ್ಳೆಯವಳೇ. ಮಗಳ ಹಾಗೆ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ. ಆದರೂ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಮೊಮ್ಮಗುವನ್ನು ಓದಿನ ನೆವ ಹೇಳಿ ನನ್ನಿಂದ ದೂರಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಳಲ್ಲ ಅಂತ ನೆನಪಾದಾಗ ಬೇಜಾರಾಗುತ್ತೆ. ನಾನೋ ತುಂಬ ಶಿಸ್ತಾಗಿ ಬದುಕಿದವನು. ಇವಳು ಸತ್ತಾಗ ನನಗೆ ನಲವತ್ತರ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೆರಡು ಆಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಅಗತ್ಯ ಅಂತಾ ಬೇರೆ ಹೆಣ್ಣು ತಂದರೆ, ಅವಳು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮಲ ಅಮ್ಮನಾಗುತ್ತಾಳೆ ಎನ್ನುವ ಕಾರಣದಿಂದ ವಿಧುರನಾಗೇ ಉಳಿದೆ. ನೆಂಟರಿಷ್ಟರು, ಸ್ನೇಹಿತರೂ ಮೆಚ್ಚಿದರು. ಹಾಗೆ ಅವರು ಮೆಚ್ಚಿದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನಾನು ದೊಡ್ದವನಾದೆನೆಂದು ಭ್ರಮಿಸಿದೆ. ಅದೂ ಒಗ್ಗಿ ಹೋಯಿತು. ದಿನ, ತಿಂಗಳು, ವರ್ಷ ಕಳೆದ ಹಾಗೆ ಒಣಗುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ ಕೊರಡು ಇನ್ನು ಚಿಗುರಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಅನ್ನಿಸಿ ದಿನ ಕಳೆಯತೊಡಗಿದೆ. ಕ್ರಮೇಣ ವ್ಯಾಪಾರ, ವ್ಯವಹಾರಗಳಿಂದ ಸ್ವಯಂನಿವೃತ್ತಿ ಪಡೆದೆ.

ಆವತ್ತು ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಮಂಡಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಲ್ಲಿನ ಕೆಲಸದ ಹುಡುಗರು ಈ ವರ್ಷದ ಬೋನಸ್ಸು ಇನ್ನೂ ಕೊಡದಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದರು. ರೈಟರಿಗೆ ಕೇಳಿದರೆ ಲೆಕ್ಕವನ್ನೆಲ್ಲ ಚಿಕ್ಕ ಸಾಹುಕಾರರೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಎಂದರು. ಸಂಬಳ ಹೆಚ್ಚಿಸದೆ ಎರಡು ವರ್ಷವಾಯಿತಂತೆ. ಏನಾಗಿದೆ ಇವನಿಗೆ? ನಾನಲ್ಲಿದ್ದ ಎರಡು ತಾಸಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಫೋನು ಬಂತು. ಅದೂ ನಾವಿಷ್ಟೂ ದಿನ ಸರಕು ಪೂರೈಸುತ್ತಿದ್ದ ಸಾಂಗ್ಲಿಯ ಸಾಹುಕಾರರಿಂದ, ಈರೋಡಿನ ಪಳನಿಯಪ್ಪ ಮೊದಲಿಯಾರರಿಂದ, ಥಾಣೆಯ ಸೇಠನಿಂದ. ಎಲ್ಲರದೂ ಒಂದೇ ವಿಚಾರ. ಸರಕು ಇನ್ನೂ ಯಾಕೆ ತಲಪಿಸಿಲ್ಲ? ತಲಪಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದೆ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಯಾಕೆ ತಮ್ಮಿಂದ ಅಡ್ವಾನ್ಸ್ ಹಣ ಪಡೆದಿರಿ ಅಂತ. ಎಲ್ಲೋ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ್ದಾನೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ. ಮಗ ಸೊಸೆ ಮೊಮ್ಮಗನನ್ನು ನೋಡಲು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದರು. ಬ್ಯಾಂಕಿನಿಂದ ಫೋನು ಬಂತು. ಐವತ್ತು ಲಕ್ಷದ ಓಡಿ ಆಗಿದೆ ಅಂತ ಮ್ಯಾನೇಜರು ಹೇಳಿದರು. ಹಾಗಾದರೆ ಎಲ್ಲೋ ಎಡವಟ್ಟಾಗಿದೆ ಅಂತ ಮನಸ್ಸು ಹೇಳಿತು. ಯಾವತ್ತೂ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅನುಮಾನಿಸದವನು ನನ್ನ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಪಾಸ್‌ಪುಸ್ತಕ, ಡಿಪಾಸಿಟ್ ಪತ್ರಗಳು, ಅಂಚೆ ಕಚೇರಿ ಎಮ್.ಐ.ಎಸ್.ಗಳು ಇರುವುದನ್ನು ಖಾತರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ. ಮಗಳು ಕವಿತಾ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ನಾಮಿನೇಶನ್ ಮಾಡಿದ್ದ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟ್ ವಿತ್‌ಡ್ರಾ ಆಗಿರುವುದೂ, ಮೊಮ್ಮಗನ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಎಫ್.ಡಿ.ಗಳು ಮಾಯವಾಗಿರುವುದೂ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಯಾರನ್ನು ನಂಬಬೇಕು, ಯಾರ ಜೊತೆ ಸಂಕಟ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೋ ಗೊತ್ತಾಗದೆ ಸಂಕಟಪಟ್ಟೆ. ಮಾರನೆ ದಿನ ಸಿಟ್ಟು ಮಾಡದೆ ಕವಿತಾಳನ್ನು ಕೇಳಿದೆ. ಅವಳ ನಿರ್ಧಾರ ಕೇಳಿ ಕಳವಳಿಸಿದೆ. ಅವಳು ತಾನು ನಕ್ಸಲರ ಪರ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಅದು ಕನಸಾಗಿರಲಿ ಎಂದು, ಎಂದೂ ನಾನು ಬೇಡದೆ, ನಂಬದೆ ಇದ್ದ ದೇವರಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಸಂಸಾರ, ಜಾತಿ, ಮೇಲ್ಜಾತಿಯ ಹವಣಿಕೆ ಎಂದೆಲ್ಲ ಅವಳು ಮಾತನಾಡುತ್ತ ಆಡುತ್ತ ನನ್ನದು ಹುಸಿ ಆದರ್ಶ ಎಂದಾಗ ತುಂಬಾ ಬೇಜಾರಾಯಿತು. ಕಣ್ಣು ಕತ್ತಲಿಟ್ಟು ತಲೆಸುತ್ತಿ ಬಂದಂತೆನಿಸಿ ಕುಸಿದೆ. ಎಚ್ಚರವಾದಾಗ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಇದೇ ಬೆಡ್ಡಿನಲ್ಲಿ ಮಲಗಿರುವುದು ಗೊತ್ತಾಯಿತು.

ಕತೆಗಾರ (ವಯಸ್ಸಿನ ನಿರ್ಬಂಧ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ)

ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಮುಂದೆ ಏನಾಗುತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ಮಾನವ ಸಹಜ ಕುತೂಹಲ. ಹಾಗೇ ಆ ಕುತೂಹಲ ಒಂದು ರೀತಿಯ ದೌರ್ಬಲ್ಯ ಕೂಡ. ನನಗೆ ಮುಂದೇನಾಗುತ್ತೆ ಅನ್ನೋದಕ್ಕಿಂತ ಯಾಕೆ ಹೀಗಾಯ್ತು ಅಂತ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ತುಂಬಾ ಮುಖ್ಯ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ನಾನು ಒಂದು ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಮ್ಯಾನೇಜರಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ನನ್ನ ತಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಮನೆತನ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿರುವ ವ್ಯವಹಾರ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಮಾರ್ಕ್ಸ್ವಾದ ನನ್ನನ್ನೂ ಆಕರ್ಷಿಸಿದೆ. ಆರ್ಥಿಕ ಹಿಂತೆಗತ, ಬಂಡವಾಳವೃದ್ಧಿ, ನವವಸಾಹತು ನೀತಿ, ರಾಜಕೀಯ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಮತೀಯವಾದ ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ ನಾನೂ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಮಾತನಾಡಬಲ್ಲೆ. ಆದರೆ ಇದೀಗ ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟ ಕತೆಯ ಎಳೆ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮೇಲೂ ಬಿದ್ದಿರುವುದರಿಂದ ಅದನ್ನಿಷ್ಟು ಸರಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಬಂದು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇನೆ. ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಈ ಕತೆಗೆ ಸಹಕರಿಸಿದ ಜನ ಇದ್ದರೂ ಇರಬಹುದು. ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಾರಿಸಿರಿ. ಇಬ್ಬರೂ ಕೂತು ಟಿ.ವಿ.ಯ ಡಿಬೇಟ್ ನೋಡೋಣ. ಕೇಂದ್ರ ವಿತ್ತ ಸಚಿವರು ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಆರ್ಥಿಕ ಪುನಶ್ಚೇತನದ ವಿವರ ಚರ್ಚಿಸೋಣ. ಕವಿತಾಳಂಥ ಅಮಾಯಕರಿಗೆ ಆದರ್ಶದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿಸುವ ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಯ ಸೋಕಾಲ್ಡ್ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳನ್ನೂ ಮಾತಾಡಿಸೋಣ, ಆಮೇಲೆ ಗೊತ್ತಲ್ಲ, ಸಂಜೆ ಗುಂಡು ಹಾಕಿ ಮನೆಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಹೆಂಡತಿಯ ಬೈಗುಳಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗೋಣ…ಬೈ…