ವರದಿಗಾರ

ಬೆಳಕು ಹರಿದು ಸುಮಾರು ಹೊತ್ತಾಗಿತ್ತು. ನೇರವಾಗಿ ಬೆಳಕಿನ ಕಿರಣಗಳು ಕೋಣೆ ಪ್ರವೇಶಿಸದಂತೆ ಕಿಟಕಿ, ಬಾಗಿಲುಗಳನ್ನು ಭದ್ರಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದ್ದ ಕಿರಣ. ಅವನು ಮುಚ್ಚಿದ ಕಣ್ಣಗಳನ್ನು ತೆರೆದರೂ ಸಾಕಿತ್ತು, ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಬೆಳಕಿನ ಅನುಭವವಾಗುವಂತಹ ವಾತಾವರಣ ನೆಲೆಯೂರಿತ್ತು. ಮುಂಜಾನೆಯ ಬೆಳಗೆಂದರೆ ಕಪ್ಪನೆಯ ಶಿಲೆಯ ಮೇಲೆರೆವ ಬಿಳಿಹಾಲಿನ ನೊರೆಯೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಅದು ಕಾಣುವ ಪ್ರತಿಕ್ಷಣವು ಪುಳಕಿತನಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಕಿರಣ, ಇಂದು ಅದರ ಮೇಲೇ ಆಸಕ್ತಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಅವನ ಬೆಳಗಿನ ವಾಯುವಿಹಾರ, ವ್ಯಾಯಾಮಗಳೆಲ್ಲವು ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಬಂದ್ ಆಗಿದ್ದವು. ಕೋಣೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕದಲದೆ ಕುಳಿತಲ್ಲೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಮುತ್ತುತ್ತಿದ್ದ ಚಿಂತೆಗಳಿಂದ ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ದಿನಕ್ಕೆ ಏನಿಲ್ಲವೆಂದರೂ ಹತ್ತಾರು ಕರೆಗಳು ಬಂದರೂ ಯಾವುದನ್ನೂ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಉತ್ತರಿಸುವ ಮನಃಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕಿರಣ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕರೆಯ ಒತ್ತಡ ಜಾಸ್ತಿಯಾದರೆ ಪುಟ್ಟ ಸಂದೇಶ ರವಾನಿಸಿ ತೆಪ್ಪಗಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಕಿರಣನಿಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಏಕಾಂತದ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿದ್ದು, ಈ ಮೂಲಕ ತನ್ನೊಳಗೆ ಜಡವಾಗಿ ನಿಂತಿರುವ ಅಪರಾಧಿಭಾವವೊಂದನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿನಿಸಿತ್ತು. ಯಾರಾದರೂ ಏನಾದರೊಂದು ನೆಪದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಏಕಾಂತವನ್ನು ಕಸಿಯುತ್ತ ತನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಅಪರಾಧಿತನವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಹಿಂಸೆಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಪಶುವಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಕಿರಣ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಂಕಟವನ್ನು ಎಳೆಎಳೆಯಾಗಿ ಬಿಡಿಸಿ ಹೇಳಿದಷ್ಟು ಕೇಳಿದವರು ಹಗುರವಾಗಿ ‘ಇಟ್ ಈಸ್ ಯುವರ್ ಇಲ್ಯೂಷನ್’ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದರಿಂದ ಕಿರಣನಿಗೆ ಮುಂದೆ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಂವಹನಗಳೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೊಂದು ಸಾವು, ನೋವು ಜೀವಗಳು ಬಿಗಿಹಿಡಿದ ನರಳಾಟವನ್ನು ಈ ಮನುಷ್ಯಜಗತ್ತು ಅದು ಹೇಗೆ ಇದೊಂದು ಪುಟ ಸೇರುವ ಘಟನೆಯೆಂದು ಮರೆತುಬಿಟ್ಟಿತಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಂಡ.

ಮತ್ತದೇ ಫೋನ್ ರಿಂಗಾಗುವ ಸದ್ದು. ಕಿರಣನಿಗೆ ಎಚ್ಚರವಾದರೂ ಕರೆ ಯಾರದೆಂದು ನೋಡುವ ಆಸಕ್ತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇಡೀ ರಾತ್ರಿ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಚಿಂತೆಗಳಿಗೆ ತಲೆಕೊಟ್ಟ ಪರಿಣಾಮ ನಿದ್ರೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರಳಾಡುವಷ್ಟು ಹೊರಳಾಡಿ ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ಸಿಗರೇಟ್ ಹೊತ್ತಿಸಿ ಬೂದಿ ಮಾಡಿದರೂ ಚಡಪಡಿಕೆ ತೊಲಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೊತ್ತು ಹೋಗದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಮೊಬೈಲ್ ಆನ್ ಮಾಡಿದರೆ ಸ್ನೇಹಿತರು, ಪರಿಚಿತರ ನೂರೆಂಟು ಮೆಸೇಜ್‍ಗಳು. ಯೋಗಕ್ಷೇಮ ವಿಚಾರಿಸುವುದರಿಂದ ಆರಂಭವಾಗಿ ತನ್ನ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ವಿಷಾದಿಸುವಂತಿದ್ದವು. ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸದೆ ಇರುವುದು ಸೂಕ್ತವೆಂದುಕೊಂಡ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಆತ್ಮೀಯತೆ, ಸಲಿಗೆ, ಸಂಬಂಧಗಳು ಬರಿಯ ಸಂದೇಶಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಮೀಸಲಾಗಿ, ಅದರಾಚೆಗೆ ಏನನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಹೊರಟರೂ ಶೂನ್ಯ ಎದುರಾಗಿತ್ತು. ವ್ಯಕ್ತಿಯಿಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಿರುವ ಭಿನ್ನತೆಗಳನ್ನು ಕಿರಣ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಿದ್ದ. ಈಗ ಯಾರೊಂದಿಗೆ ಉಭಯಕುಶಲೋಪರಿ ನಡೆಸಲು ಹೊರಟರೂ, ಅದು ಕೊನೆಗೂ ತಾನು ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಿತ್ತು. ಕಿರಣ ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟು ವಾರ ಕಳೆದಿರುವುದು ಹಲವರಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚರಿ ಹುಟ್ಟಿಸಿತ್ತು. ‘ಪಾದರಸದಂತೆ ಚುರುಕಾದ ಹುಡುಗ’, ಸುದ್ದಿಯ ವಾಸನೆ ಮೂಗಿಗೆ ಬಡಿದರೆ ಸಾಕು, ಅದರ ತಳಬುಡಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸೋಸಿ, ವರದಿ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿ ಓದುಗರ ಮುಂದೆ ಇಡುತ್ತಿದ್ದ. ಇಂಥಾ ಕಿರಣನ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಪ್ರಶಂಸೆಗಳು ಸಿಗುತ್ತಲೆ ಅವನ ಬದುಕಿಗೆ

ಹೊಸತಿರುವು ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಕಿರಣ ಆಯ್ದುಕೊಂಡ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿತ್ತು. ತನ್ನ ನೇರ ಹಾಗೂ ದಿಟ್ಟತನದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಸೂಕ್ತವೆಂದು ಇದರ ಆಕರ್ಷಣೆಗೆ ಒಳಗಾದವನು, ಮುಂದೆ ಅದನ್ನೆ ಅನುಸರಿಸಿದ. ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲೆ ಪದವಿ ಮುಗಿಸಿದವನು ಸ್ಥಳೀಯ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಲು ಅಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶಗಳಿಗೆ ಬರವಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಇವನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ ಸಂಬಳ, ಉದ್ಯೋಗ ಭದ್ರತೆಗಳು ಮಾತ್ರ ಭೀತಿ ಹುಟ್ಟಿಸುವಂತಿದ್ದವು. ಕಲಿಕೆಯ ಹಂಬಲದಿಂದ ವರದಿಗಾರನ ಪಟ್ಟಕ್ಕೇರಿ ಕೆಲಸ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದ. ತಾನು ಓದಿದ್ದಕ್ಕೂ ಇಲ್ಲಿ ಕೆಲಸದಿಂದ ಕಲಿಯುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೂ ಅಜಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ತನ್ನೊಳಗಿದ್ದ ಭ್ರಮೆಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಸ್ಥಳೀಯ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿನ ವರದಿಗಾರಿಕೆಯ ಕೆಲಸ ಕಿರಣನ ಅಭಿರುಚಿಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸಂತಸ ತಂದಿತ್ತು. ಪತ್ರಿಕೆ ಕಾರ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿನ ಇನ್ನುಳಿದ ಹಿರಿಯರು ಅವನಿಗೆ ಕೆಲವು ಮಾಗದರ್ಶನಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತ ಯಾವ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಬರೆಯಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು ನಾಜೂಕಾಗಿ ಕಲಿಸಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಾಗೆಯೇ ಫೋಟೋಗಳಿಗಾಗಿ ಪುಟ್ಟ ಕ್ಯಾಮರಾವನ್ನೂ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಫೋಟೋಗ್ರಫಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಆಸಕ್ತಿಯುಳ್ಳವನಾಗಿದ್ದ ಕಿರಣ ಅಲ್ಲಿನ ಸೀನಿಯರ್ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫರ್ ಜೊತೆಗೆ ಕ್ಯಾಮರಾ ಆ್ಯಂಗಲ್, ಫೋಕಸ್, ಬೆಳಕು, ನೆರಳುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದಷ್ಟು ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಅವನ ವರದಿಗಾರಿಕೆಯ ನಡುವೆ ಈ ಚಿತ್ರ ತೆಗೆಯುವ ಕೆಲಸ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಸುದ್ದಿ ತರುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಹಲವು ಜನರ ಪರಿಚಯ, ಸ್ನೇಹ ಸಂಪಾದನೆಯಾಗಿತ್ತು. ವರದಿಗಾರಿಕೆಯ ವಿಸ್ತೃತ ರೂಪಕ್ಕೆ ಇತರರಿಗಿಂತ ಕಿರಣ ಹೆಚ್ಚು ಆದ್ಯತೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಓದು ಇದಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ಶಬ್ದಗಳ ಭಂಡಾರವನ್ನೆ ಒದಗಿಸಿಕೊಟ್ಟಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ಬಳಸಿ ವರದಿಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಸುಂದರ, ಸರಳ, ಸುಲಭವಾಗಿ ಓದುವಂತೆ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಸಂಪಾದಕರಾದಿಯಾಗಿ ಕೆಲವರಿಗೆ ಕಿರಣನ ಭವಿಷ್ಯದ ಮೇಲೆ ಅಪಾರ ಭರವಸೆಗಳಿದ್ದವು. ಚಿಮ್ಮುವ ಕಾರಂಜಿಯಂತೆ ಹುಡುಗ ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನುಗ್ಗಿ ವಿಷಯ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಬೇಕಾದ ಸಾಕ್ಷ್ಯಾಧಾರಗಳನ್ನು ಆಧಾರವಾಗಿರಿಸಿ ಸುದ್ದಿ ಬರೆದು ಪ್ರಕಟವಾಯಿತೆಂದರೆ ಓದಿದವರು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು.

ಎಡಿಟರ್ ಕೆಲವೊಂದು ಘಟನೆಗಳ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಮತ್ತು ಪರೋಕ್ಷ ವರದಿಗೆ ಕಿರಣನನ್ನೇ ಮೊದಲಿಗೆ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಇವನ ಕೆಲಸದ ಮೇಲೆ ಅಗಾಧವಾದ ನಂಬಿಕೆ ಮತ್ತು ವಿಶ್ವಾಸ. ಬಿಸಿರಕ್ತದ ಯುವಕ ಸ್ವಲ್ಪ ಎಡವಿದರೂ ಕೊಟ್ಟ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಸಾಧಿಸಿ ತರುತ್ತಾನೆ ಎಂದು. ಅದೇ ರೀತಿ ನಾಲ್ಕು ಅಂತಸ್ತಿನ ಕಟ್ಟಡ ಕುಸಿದ ಸುದ್ದಿ ತಿಳಿಯುತ್ತಲೆ ಎಡಿಟರ್ ಕಿರಣನಿಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಇರುವ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟು ಅತ್ತ ದೌಡಾಯಿಸಲು ಹೇಳಿದ್ದರು. ಅವರ ಮಾತಿನಂತೆ ಕಿರಣ ಯಾವುದೋ ಸಮಾರಂಭವೊಂದರ ವರದಿಗೆ ಬಂದವನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಆ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಓಡಿದ್ದ. ವಹಿಸಿದ್ದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ತಕ್ಷಣ ಪ್ರವೃತ್ತನಾಗುವುದರಿಂದಲೆ ಕಿರಣನಿಗೆ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸ್ಥಾನ ಹಾಗೂ ಸಂಬಳದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪಏರಿಕೆ ಕಂಡಿತ್ತು. ಆ ಏರಿದ ಸಂಬಳ ಕಿರಣ ತೃಪ್ತನಾಗುವಂತೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ತನ್ನ ವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಅವನ ಗುಣ ಮಾತ್ರ ಎಲ್ಲೆಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ಬೆಳೆಯುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಹೊಸ ಅನುಭವಗಳಿಗೆ ಸದಾ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ವಸ್ತು, ವಿಚಾರ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಮೇಲೆ ತೀವ್ರ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಕೆದಕಿ, ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಸುದ್ದಿಗಾರಿಕೆಯ ಮಟ್ಟ ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಘಟನೆ ನಡೆದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಸಾಗುವ ಹಾದಿಯ ತುಂಬ ಅವನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ವರದಿಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಮಾಡಬೇಕು, ಯಾರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ, ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಆ ಬಿದ್ದ ಕಟ್ಟಡದ ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಮಾಲೀಕ, ಅದರ ಜೀವಿತಾವಧಿ, ಹೀಗೆ ತನ್ನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಯೋಚನೆಗಳಿಂದಲೇ ಒಂದು ಯೋಜನೆ ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಕಿರಣನ ಸೆಲ್‍ಗೆ ಎಡಿಟರ್ ಕಾಲ್ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬರುತ್ತಲೆ, ಮಾಡಬೇಕಾದ ಕಾರ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸೂಚಿಸುತ್ತ ಹುರಿದುಂಬಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರಂತೆ ಘಟನೆಯ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಲೆ ಅಲ್ಲಾಗಲೇ ಜನಪ್ರವಾಹ ಬಂದು ನಿಂತಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರ ಬಾಯಿಯಲ್ಲೂ ಘಟನೆಯ ಸುದ್ದಿ ನಾನಾ ಥರದಲ್ಲಿ ತಳಬುಡವಿರದೆ ಹರಿದಾಡುತ್ತ, ಸಾವು-ನೋವಿನ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಮಾತುಕತೆ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಸುದ್ದಿಯ ಹಂಬಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದ ಕಿರಣ ತನ್ನ ಚಾಕಚಕ್ಯತೆಯಿಂದ ಅಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡ ಪೊಲೀಸರು, ಅಗ್ನಿಶಾಮಕ ದಳದವರು ಹಾಗೂ ರಕ್ಷಣಾ ಪಡೆಯವರನ್ನು ಭೇದಿಸಿ ಹಳೆಯ ಕಟ್ಟಡ ಕುಸಿದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗಿದ್ದ. ಎದುರಾದ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ತಾನು ಪ್ರೆಸ್‍ನವನೆಂದು, ವರದಿಗಾರಿಕೆ ತನ್ನ ಕಾರ್ಯವೆಂದು ಪುಟ್ಟ ಭಾಷಣ ಬಿಗಿದು ಅವರ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿಸಿದ್ದ. ಇವನ ರಣೋತ್ಸಾಹದ ಮುಂದೆ ಬಿಗಿನಿಯಮಗಳೆಲ್ಲ ಸಡಿಲಗೊಂಡಿದ್ದವು. ವಾದಕ್ಕೆ ಇಳಿದರೆ ಅವರ ಸಮನಾಗಿ ಜಿದ್ದಿಗೆ ಬಿದ್ದವನಂತೆ ಮಾತಿಗೆ ಮಾತು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಕರ್ತವ್ಯ, ಅಧಿಕಾರ, ದರ್ಪ, ವಾಂಛೆ, ನಿಷ್ಠುರಗಳೆಲ್ಲವು ಎದುರು, ಬದುರಾಗಿ ಕಾದಾಡಿ ಕೊನೆಗೆ ಪೊಲೀಸ್ ಹಿರಿಯ ಅಧಿಕಾರಿ ಕಿರಣನಿಗೆ ‘ಸಾವನ್ನು ವೈಭವೀಕರಿಸುವುದು, ವಿಜೃಂಭಿಸುವುದು ಮನುಷ್ಯಸಂಸ್ಕøತಿ ಅಲ್ಲ’ ಎಂದು ತಣ್ಣಗೆ ಹೇಳಿದ್ದ. ಆನಂತರ ಕಿರಣನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಅವಘಡ ನಡೆದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೊರಟವು.

*****

ಎಂದಿನಂತೆ ಉತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಗಿನೊಳಗಿದ್ದ ಕ್ಯಾಮರಾ ತೆಗೆದು ಫೋಟೋ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ. ಆದರೆ, ಬಿದ್ದು ಪುಡಿಪುಡಿಯಾಗಿರುವ ಮಣ್ಣು, ಕಲ್ಲು, ಕಬ್ಬಿಣದ ರಾಶಿಯಲ್ಲಿ ಏನು ಸೆರೆಹಿಡಿಯುವುದೆಂಬುದೇ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಯಿತು. ಕಿವಿಗೆ ಇರಿಯುವಂತೆ ಒಂದೆಡೆ ಅಳು, ರೋಧನಗಳ ಕೂಗು. ನೆಲ ಬಗೆದರೆ

ಸಿಗುವ ಸತ್ತ ದೇಹಗಳು, ಅರೆಬರೆ ಜೀವಗಳು. ಅಷ್ಟೊಂದು ರಕ್ತ ಹೀರಿದರೂ ತಗ್ಗದ ಧೂಳು. ನಾಲ್ಕು ಅಂತಸ್ತಿನ ಕಟ್ಟಡ ದಶಕಗಳಿಂದ ಮಳೆ, ಬಿಸಿಲುಗಳನ್ನು ಸಹಿಸಿ ನಿಂತು ಸಾಕಾದಂತೆ ಒಮ್ಮೆಗೆ ನೆಲಕ್ಕೆ ಉರುಳಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಬಹುತೇಕ ಕುಟುಂಬಗಳು ಒಂದೇ ಬಾರಿಗೆ ಸಾವಿನಮನೆಯ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಬಡಿದಿದ್ದವು. ಈ ಕಟ್ಟಡದ ಅಪಾಯವನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ದುರಸ್ತಿಕಾರ್ಯಗಳು ನಡೆದಿದ್ದವಾದರೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿನವರಿಗೆ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿ ಬೇರೆ ಕಡೆ ಮನೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೇಳಿದ್ದರೂ ಸ್ಥಳಾವಕಾಶದ ಕಾರಣ ಯಾರು ಇಲ್ಲಿಂದ ಕದಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಇದೊಂದು ಭೀಕರ ಘಟನೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿತವಾಗುತ್ತಲೆ ಆಕ್ರಂದನ ಮುಗಿಲು ಮುಟ್ಟಿತ್ತು. ಈ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಾಣುತ್ತ ಕಿರಣನಿಗೆ ಬದುಕಿನ ಹೊಸ ಮಗ್ಗುಲಿನ ದರ್ಶನವಾದಂತೆ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟ. ಅವನ ತಲೆ ಮಾತ್ರ ಯಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಘಟನೆ ನಡೆದ ಸ್ಥಳವನ್ನೆ ನಾಲ್ಕು, ಐದು ಬಾರಿ ಸುತ್ತಿದ್ದ. ಯಾರನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಮನಸ್ಸು ಬರಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಮುಖಭಾವದ ಅಳು, ನೋವು ಎದೆಕಲಕುವಂತಿದ್ದವು. ಕೆಲವು ಸತ್ತದೇಹಗಳು ಕಟ್ಟಡ ಕುಸಿದ ಅಬ್ಬರಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪಚ್ಚಿಯಾಗಿದ್ದು, ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತಿದರೆ ಬಿಡಿಬಿಡಿಯಾಗಿ ಮಾಂಸಗಳು ಕೈಗೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಘಟನೆ ಕುರಿತು ಕೆಲವರನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಬಾಯಿ ತೆರೆದರೆ

ಅಲ್ಲಿ ಕಿರುಚುವ, ಎದೆಬಡಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಹೊರತು ಮಾತುಗಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಿರಣ ತೋರಿದ ನಿರ್ಭೀತಿಯನ್ನು ಇತರೆ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ವರದಿಗಾರರು ತೋರಿಸಿದ್ದೆ ತಡ, ಪೊಲೀಸರು ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರನ್ನು ಆಯ್ದು ಒಳಗೆ ಬಿಟ್ಟರು. ಬಂದವರು ನೇರ ಅಳುವವರ ಮುಂದೆ ಮೈಕುಗಳನ್ನು ಒಡ್ಡಿ ಈ ಘಟನೆ ಬಗ್ಗೆ ಅನಿಸಿಕೆ, ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳೇನೆಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಎಸೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.

*****

ಅಲ್ಲಿಂದ ಒಳನುಗ್ಗಿ ಚಿತ್ರಸಹಿತ ವರದಿ ತಂದು ಕಿರಣ ಎಡಿಟರ್ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಎಡಿಟರ್ ಕುತೂಹಲದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತ “ಫೋಟೋಗಳು ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ರೂಡ್‍ಗಾರಿ ಬೇಕಿತ್ತು. ನೀನು ಸರಿಯಾಗಿ ಅಲರ್ಟ್ ಆಗಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಲೆ ಅವನ ವರದಿಯನ್ನು ನೋಡಿದರು. ಅದು ಅವರಿಗೆ ತೀರ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸುದ್ದಿಯಂತೆ ಕಂಡಿದ್ದೆ

“ಕಿರಣ್, ಇದು ಎಂಥಾ ಘಟನೆ ಗೊತ್ತಾ, ಇದ್ನ ನೀನು ಇಷ್ಟು ಸಲೀಸಾಗಿ ಬರೆದರೆ ಹೇಗೆ?” ಎಂಬ ಮಾತು ಕೇಳುತ್ತಲೆ ಕಿರಣ ಗಾಬರಿಯಲ್ಲಿ “ಸಾರ್, ಏನ್ ಹೇಳ್ತಿದೀರಾ?” ಎಂದರೆ ಎಡಿಟರ್ “ಯಸ್ ಮ್ಯಾನ್, ಸುದ್ದಿ ಎಲ್ಲರೂ ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದ್ರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಥ್ರಿಲ್ ಬೇಕು. ಓದಿದ್ರೆ ಘಟನೆ ಬಗ್ಗೆ ಮೈ ಜುಂ ಅನ್ಬೇಕು” ಎಂಬ ಮಾತಿಗೆ ಕಿರಣ ಬೇಸ್ತು ಬಿದ್ದ. ತಾನು ಕಂಡ ಆ ಸಾವು, ನೋವು, ಅಳು, ರೋಧನ, ಆಕ್ರಂದನಗಳು ಮನುಷ್ಯತನ ಮಿಡಿಯುವಂತಿರದೆ ಘಟನೆ ಬಗ್ಗೆ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆ ಹುಟ್ಟಿಸುವಂತಾದರೆ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಪತ್ರಿಕೆಯ  ಮೂಲಕ ಹೇಳಹೊರಟಿದ್ದೇನು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾಡಿತು. ಎಡಿಟರ್ ಈ ಘಟನೆ ಬಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ತಾವೊಬ್ಬರೆ

ಕೈಗೊಂಡಿದ್ದರು. ಕಿರಣ ಘಟನೆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿದ್ದ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಎಡಿಟರ್‍ಗೆ ಎಷ್ಟು ಬಿಡಿಸಿ ಹೇಳಿದರೂ ಅವರು, “ಇಟ್ಸ್ ನಾಟ್ ಏ ಮ್ಯಾಟರ್. ಯೂ ಡೋಂಟ್‍ವರಿ ಎಬೌಟ್ ಆಫ್ ದಿಸ್” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಲೆ ಈ ಘಟನೆ ಬಗ್ಗೆ ಇತರೆ ಮೂಲಗಳಿಂದ ಬರುವ ಪ್ರತಿ ಸುದ್ದಿ, ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತ ಕುಳಿತರು. ಕಿರಣನಿಗೆ ತಾನು ಕಂಡ ಆ ನರಕದಂತಹ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವು ಮನುಷ್ಯತ್ವವನ್ನು ಭಿಕ್ಷೆಯಂತೆ ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಅದನ್ನು ಮರೆತಂತೆ ತಾನು ಅವುಗಳನ್ನು ಹೊರಜಗತ್ತಿಗೆ ಎಳೆದು ಮಾಡಲು ಹೊರಟ ಕೃತ್ಯ ಅದೆಷ್ಟು ಫೋರವಾದದ್ದೆಂದು ಕಿರಣನ ಅರಿವಿಗೆ ಬರುತ್ತಲೆ ಮೈಬೆವತು ಕುಳಿತಲ್ಲೆ ಕಂಪಿಸಿದ.

ಅಲ್ಲಿನ್ನೂ ಹಸಿ ನೆತ್ತರು, ಬಿಸಿ ಕಣ್ಣೀರು ಆರದಿರುವ ಮುನ್ನವೇ ಇಲ್ಲೊಂದು ವರದಿಗಾರಿಕೆ ತನ್ನ ಕಾರ್ಯ ಮುಗಿಯಿತೆಂಬಂತೆ ನಿರಾಳವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಕಪ್ಪುಬಣ್ಣದ ದೊಡ್ಡ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ದುರಂತದ ಬಗ್ಗೆ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯ ವಿಷಯವಾಗಿ ಎಡಿಟರ್, “ಇಲ್ಲಾ, ಹೆಡ್‍ಲೈನ್ ಬೇರೆ ಕೊಡಿ. ಓದುಗರಿಗೆ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ, ಕುತೂಹಲವಾಗಿ ಇರಬೇಕು” ಎಂದು ತನ್ನ ತಲೆಯೊಳಗಿನ ಶಬ್ದ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಬಗೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಸುತ್ತಲಿನವರು ಅದೇ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿದ್ದರು. ಈ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ಇದೆಂಥ ಅಮಾನುಷವೆಂದು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಕಿರಣ ಎದುರಿಗಿನ ಪೇಜ್ ನೋಡಲು ಅವನೇ ತೆಗೆದ ದುರಂತದ ಕುರಿತ ಕೆಲವು ಚಿತ್ರಗಳು ನೂರುಕತೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವು ಸಾರುತ್ತಿರುವ ಕ್ರಿಯೆಗಳಿಗೆ ಮಾತು, ಬರಹಗಳ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ನಡೆದ ಈ ದುರಂತ ಘಟನೆಯನ್ನು ರೋಚಕಗೊಳಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ನಡೆಸಬೇಕಾದ ಕಾರ್ಯಗಳೆಲ್ಲವು ಸಲೀಸಾಗಿದ್ದವು. ಕಿರಣ ತಾನು ಬರೆದ ವರದಿಯನ್ನು ಪೇಜ್‍ಗೆ ಹಾಕಿದ್ದ. ಅದನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡ ಎಡಿಟರ್ ಸಾಕಷ್ಟು ತಿದ್ದಿ, ತೀಡಿ, ಮೊನಚುಗೊಳಿಸಿ ಪೇಜ್‍ಮೇಕರ್ ಕೈಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ಮುಖಪುಟಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಆಯ್ಕೆಯಲ್ಲೂ ಭೀಕರತೆ ಕಾಣಿಸುವುದನ್ನೆ ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳಲು, ಕಿರಣ ಅಲ್ಲಿ ಇರಲಾರದವನಂತೆ ಹೊರಟು ಬಂದಿದ್ದ.

*****

ಪತ್ರಿಕೆಯ ಮುಖಪುಟದಲ್ಲಿ ಆ ದುರಂತ ಘಟನೆಯ ವರದಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿತ್ತು. ಇತರ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗಿಂತ ಕಿರಣನ ಪತ್ರಿಕೆಯು ಕೆಲವು ಭೀಭತ್ಸವನ್ನೂ ಚಿತ್ರಗಳ ಸಹಿತ ಸುದ್ದಿಯನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ದೀರ್ಘಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ಕಿರಣ  ತೆಗೆದ ಚಿತ್ರಗಳು ಅಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಾಗಿದ್ದವು. ಅವುಗಳಿಗೆ ಪದಗಳ ಹಂಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನೋಡುಗರ, ಓದುಗರ ವಿವೇಚನೆಗೆ ಬಿಟ್ಟಂತೆ ಅವರಲ್ಲಿ ಸಹಾನುಭೂತಿ, ತಳಮಳವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿತ್ತು. ಕೆಲವರು  ಪತ್ರಿಕೆಯ ಈ ರೌಂಡ್‍ಅಪ್ ಸ್ಟೋರಿಗೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಸೂಚಿಸಿದ್ದರು. ವರದಿಗಾರ ಘಟನೆಯ ಆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿದು ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿರುವುದು, ಅದನ್ನು ಓದುಗರಿಗೆ ದಾಟಿಸಲು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿರುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತುಗಳು ಆಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಕಿರಣನ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಹೊಗಳಿಕೆಗಳು ಬರುತ್ತಲೆ ಅವನು ಒಂದು ತರಹದ ಮನೋವೇದನೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದ. ದುರಂತ ನಡೆದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿನ ನಿನ್ನೆಯ ಇವನ ವರ್ತನೆ ತೀರ ಬಾಲಿಶವೆನಿಸಿತ್ತು. ನೋವಿನ ದವಡೆಗೆ ಸಿಲುಕಿದವರ ಸಂಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ಕೈ ಚಾಚದೆ ಆ ಮುಖಭಾವಗಳ ಸೆರೆಹಿಡಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಅದೆಷ್ಟು ಕ್ರೂರವೆಂದುಕೊಂಡ. ಅವರೆಡೆಗೆ ಕ್ಯಾಮರಾ ತಿರುಗಿಸಿ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸುವಾಗ ಆ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕ್ಷಣ ಇವನ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಳಿ ನಿಸ್ತೇಜಭಾವದಿಂದ ಹಣೆ ಚಚ್ಚಿಕೊಂಡವು. ಈ ದೃಶ್ಯಕ್ಕೆ ಕಿರಣನ ಎದೆ ನಡುಗಿತು. ತಾನು ಕೆಲಸದ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸಬಹುದಾದ ಗುಣವನ್ನೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಒಣ ಕೊರಡಾಗಿರುವಂತೆ ಅನಿಸಿತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಮಂಕುಬಡಿದವನಂತೆ ತನ್ನ ಕ್ರಿಯೆಗಳಿಂದ ದೂರ ಉಳಿದು ಈ ಮನುಷ್ಯಪ್ರಪಂಚ ಅನುಭವಿಸುವ ದುಃಖ, ನೋವುಗಳನ್ನು ಆಪ್ತವಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದ. ಆದರೆ, ಅದು ಇವನ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನೆ ಅಲುಗಾಡಿಸುವಂತಿತ್ತು. ತನ್ನೊಳಗಿದ್ದ ಪತ್ರಿಕಾಧರ್ಮ, ನೀತಿ, ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳ ಕುರಿತು ಎದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸಲಾಗದೆ, ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಪಲಾಯನ ಮಾಡಿದ್ದ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ವೃತ್ತಿ ಮತ್ತು ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಆರೋಹಣಕ್ರಮದಲ್ಲಿದ್ದ ಕಿರಣ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ದಿಢೀರನೆ ಪೇಟೆಧಾರಣೆ ಪಾತಾಳಕ್ಕೆ ಕುಸಿಯುವಂತೆ ಕುಸಿದಿದ್ದ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಆ ದಿನ ಮತ್ತು ಆ ಘಟನೆ. ಇವೆರಡು ಕಿರಣನ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೇಲೆ ಗಾಢವಾದ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿದ್ದವು. ಅವನೊಳಗಿದ್ದ ಮನುಷ್ಯತ್ವ ಬೆತ್ತಲಾಗಿ ನಿಂತಿರುವುದನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಡಲು ಕಿರಣ ತನ್ನ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಮುಜುಗರಪಟ್ಟಿದ್ದ. ರೋಚಕತೆ, ಆಕರ್ಷಣೆ, ಪ್ರಶಂಸೆಗಳೆಲ್ಲವು ಆ ಕ್ಷಣದ ನಂತರ ಸಪ್ಪೆ ಎನ್ನಿಸುವಂಥಾದ್ದು ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು. ಇಂತಹ ಕ್ಷಣಿಕತೆಯ ಬೆನ್ನೇರಿ ತಾನು ಮಾಡಿದ ಆ ದಿನದ ಕಾರ್ಯ ಮನುಷ್ಯತ್ವಕ್ಕೆ ಬಗೆದ ಕೇಡೆಂದು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗಿತ್ತು.

*****

ಮರುದಿನ ಕಛೇರಿಗೆ ಬಂದವನಿಗೆ ಎಲ್ಲರಿಂದಲೂ ಸಹಜವೆನಿಸುವ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ಮಾತುಗಳು ಬರಲು ಇವುಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಗೊಡದವನಂತೆ ತನ್ನ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಏನೋ ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಿರಣ. ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯೊಬ್ಬ “ಕಿರಣ, ನಿನಗೆ ಕಾಲ್ ಬಂದಿದೆ ನೋಡು. ಯಾರೋ ಅಜ್ಜ” ಎನ್ನುತ್ತಲೆ, ರಿಸೀವರ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಕಿರಣ “ಹಲೋ, ಹೇಳಿ ಸಾರ್” ಎಂದ. ಆ ಕಡೆಯಿಂದ “ಸುದ್ದಿ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಆದ್ರೆ ಅದನ್ನು ಇಷ್ಟೊಂದು ರೋಚಕಗೊಳಿಸುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಏನಿತ್ತು? ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಮನೆಮಂದಿಯೆಲ್ಲ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಈ ಸಾವು, ನೋವುಗಳು ಮಕ್ಕಳ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೇಲೆ ಬೀರುವ ಪರಿಣಾಮ ಏನಿರಬಹುದು ಎಂದು ಯಾಕೆ ಯೋಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ ನೀವು? ವಿಕಾರ, ವಿಷಾದ ಅನಿಸುವ ಚಿತ್ರಗಳೇ ಮುಖಪುಟ ತುಂಬಿದರೆ ಅದರಾಚೆಗಿನ ಬದುಕು ಮುಖ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ವಿವೇಚನೆ ಮಾಡಿ. ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಕಳೆದ 20 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಖಾಯಂ ಓದುಗ. ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಂದು ಸಾರಿ ಪತ್ರಿಕೆ ತಿರುವು ಹಾಕುವುದಕ್ಕೂ ಬೇಸರವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಸಂಬದ್ಧ ಎನ್ನುವ ಸುದ್ದಿಗಳು ಮುಖಪುಟದಲ್ಲಿ ಬಂದು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಸುದ್ದಿಗಳು ಒಳಪುಟದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣದಾಗಿರುತ್ತವೆ” ಎಂದು ನಕ್ಕರು. ಕಿರಣ ಈ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡನಷ್ಟೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬೇಕೆಂಬುದು ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಸುಮಾರು 5, 6 ನಿಮಿಷಗಳಷ್ಟು ಆ ಹಿರಿಜೀವ ಮಾತನಾಡಿ ಕರೆ ತುಂಡರಿಸಿದ್ದರು. ನಿನ್ನೆ ನಡೆದ ಕೃತ್ಯದಿಂದ ವರದಿಗಾರಿಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಜರ್ಜರಿತನಾದಂತಿದ್ದ ಕಿರಣ ಈ ಮಾತುಗಳಿಂದ ಇನ್ನಷ್ಟು ಘಾಸಿಗೊಂಡ. ಇದರಿಂದ ಅವನೊಳಗೆ ತನ್ನ ವೃತ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಡೋಲಾಯಮಾನ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಒಂದು ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಬಂದಿತ್ತು. ತಡಮಾಡದಂತೆ ಕಿರಣ ಅಲ್ಲಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಎಡಿಟರ್ ಛೇಂಬರ್‍ಗೆ ಬಂದವನೆ ಎಡಿಟರ್ ಕುರ್ಚಿ ಖಾಲಿಯಿದ್ದರೂ, ತನ್ನ ವರದಿಗಾರನ ಹುದ್ದೆಗೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡುವ ಪತ್ರ ಬರೆದು ಅಲ್ಲೆ ಇಟ್ಟು ಬಂದ. 

*****

ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಎದ್ದವನಿಗೆ ಈ ದಿನ ದೇಹ, ಮನಸ್ಸು ಎರಡು ಹಗುರವಾಗಿದ್ದಂತೆ ಕಂಡಿತು. ಹೋಗಿ ಕಿಟಕಿಯ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದ. ಬೆಳಕು ಸಣ್ಣಮಗುವಿನಂತೆ ಓಡಿ ಬಂದು ಕೋಣೆ ತುಂಬಿತ್ತು. ತನ್ನ ಕೆಲಸದ ರಾಜೀನಾಮೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ದೃಢಪಡಿಸಿಕೊಂಡ. ಎಡಿಟರ್ ಅದನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸದೆ ಕಿರಣನಿಗೆ ನಿರ್ಧಾರ ಬದಲಿಸಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬರುವಂತೆ ಸಂದೇಶ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದರು. ಕಿರಣನಿಗೆ ಈ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಬೇಸರವಾಗಿ ಅದು ತನ್ನ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಹರಣ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳದವನಾಗಿದ್ದ. ಪತ್ರಿಕೆ, ವರದಿಗಾರಿಕೆ ಎಂದರೆ ಕಿರಣನಿಗೆ ಬೇರೆಯದೆ ಆದರ್ಶಗಳಿದ್ದು, ಅವು ಇಂದಿನ ಪತ್ರಿಕಾಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಅಸಾಧ್ಯವೆನಿಸಿತ್ತು. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಈ ವೃತ್ತಿಯನ್ನೆ ಬದಲಿಸುವ ಧೈರ್ಯ ತೋರಿದ್ದ. ಎಡಿಟರ್  ತನ್ನ ರಾಜೀನಾಮೆ ಸ್ವೀಕರಿಸದೆ ಮುಂದಿನ ಯಾವ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲೂ ತನಗೆ ಕೆಲಸ ಲಭಿಸುವುದಿಲ್ಲವೆಂಬ ಸಂಗತಿ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಅವರು ಪ್ರತಿಕ್ಷಣ ಕಿರಣನ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಬದಲಿಸಿ ಮತ್ತೆ ವರದಿಗಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯನನ್ನಾಗಿಸಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದಕ್ಕೆ ಕಿರಣ ಅವರ ಯಾವ ಕರೆಗಳನ್ನೂ ಸ್ವೀಕರಿಸದೆ ತನ್ನ ಕಠಿಣ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೇ ಜೋತು ಬಿದ್ದಿದ್ದ. ಇದರಿಂದ ಮುಂದಿನ ಭವಿಷ್ಯವೆಂಬ ಚಿಂತೆಗೆ ಕಟ್ಟಡ ಕುಸಿತದಿಂದ ಬೀದಿಪಾಲಾದ ಹತ್ತಾರು ಕುಟುಂಬಗಳು ಮತ್ತೆ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವ ರೀತಿ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಬದುಕಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ ಮೇಲೆ ವೃತ್ತಿಯ ಆಯ್ಕೆಗೆ ಮಹತ್ತ್ವವಿರುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ಕಿರಣ ನಂಬಿದ್ದ. ಈ ಯೋಚನೆಗಳಿಂದ ಕಿರಣನೊಳಗೆ ಲವಲವಿಕೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಂತೆ ಕನ್ನಡಿ ನೋಡಲು ಮುಗುಳುನಗೆಯೊಂದು ಅರಳಿತ್ತು. ತನ್ನ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಸುದ್ದಿರೂಪದಿಂದ ಕತೆ, ಕವನ, ಪ್ರಬಂಧ ರೂಪಕ್ಕೆ ದಾಟಿಸುವ ಆಲೋಚನೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಲೆ ಬರವಣಿಗೆ ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಕೈಹಿಡಿಯುವ ಉತ್ಸಾಹ ಮೂಡಿತ್ತು. ಪೆÇೀನ್ ಮತ್ತೆ ರಿಂಗ್ ಆಗಲು ಡಿಸ್‍ಪ್ಲೇಯಲ್ಲಿ ಎಡಿಟರ್ ನಂಬರ್ ನೋಡುತ್ತಲೆ ಕಾಲ್‍ರಿಸೀವ್ ಮಾಡಿದ. ಎಡಿಟರ್ ಸಮಾಧಾನವಾಗಿ ಕಿರಣನಿಗೆ ಏನೇನೋ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಕಿರಣನಿಗೆ ಇವೆಲ್ಲ ಅನವಶ್ಯವೆನಿಸಿ ತನ್ನ ನಿರ್ಧಾರದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಬದಲಾವಣೆಗಳಿಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಲೆ ಅವನ ಗಮನ ಕಿಟಕಿಯಿಂದಾಚೆ ಕಾಣುವ ಆಗಸವನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ಅದರಲ್ಲಿ ತುಂಬಿರುವ ತೆಳುಮೋಡಗಳ ಸಣ್ಣಚಲನೆಯನ್ನು ಕಣ್ಣು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಈ ಚಲನೆಯಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿಯತನಕ ಹಿಂಸೆಯಂತೆ ಅನುಭವಿಸಿದ ದುರಂತ ಘಟನೆಯ ನೋವುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಇಂಚಿಂಚೆ ಕರಗುತ್ತಿದ್ದವು.