ಹಲವಾರು ವೈಚಿತ್ರ್ಯಗಳ ನಡುವೆ ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರಜೀವನ ಮುಂದುವರಿದಿದೆ. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಅತ್ಯಂತ ಉದಾರ ಪರಂಪರೆಯ ವಾರಸಿಕೆ ತನ್ನದೆಂದು ಯಥಾರ್ಥವಾಗಿಯೇ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿವಾದವಸ್ತುವಾಗಿಸುವ ನೈಷೇಧಿಕ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಬೆಳೆದಿರುವುದು. ಅಧಿಕ ಜನವರ್ಗ ಯಾವುದೋ ತಥ್ಯಗಳನ್ನು ಸಹಜವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದರೂ ಎಲ್ಲದರ ಬಗೆಗೂ ತಗಾದೆಯನ್ನೆಬ್ಬಿಸದಿದ್ದರೆ ಒಂದು ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸಮಾಧಾನವಿಲ್ಲ. ಈ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗೆ ಧಾರಾಳವಾಗಿ ನೀರು-ಗೊಬ್ಬರಗಳನ್ನೆರೆಯುತ್ತಿರುವವು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು; ಏಕೆಂದರೆ ಅವುಗಳ ಪಾಲಿಗೆ ’ಕಲಹವೇ ಕಲ್ಯಾಣ’. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಒಂದುಕಡೆ ಅಪಾರ ಶಕ್ತಿಹ್ರಾಸವಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಂದುಕಡೆ ನಿಜವಾಗಿ ಅವಧಾನವನ್ನು ಬೇಡುವ ಮುಖ್ಯಸಂಗತಿಗಳೆಲ್ಲ ಹಿನ್ನೆಲೆಗೆ ಸರಿದುಬಿಡುತ್ತವೆ. ಸಿನೆಮಾ ಶುರುವಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು ರಾಷ್ಟ್ರಗೀತೆ ಇದ್ದು ವೀಕ್ಷಕರು ಎದ್ದುನಿಂತು ಗೌರವಸಲ್ಲಿಸುವುದು ಅಪೇಕ್ಷಣೀಯ ಎಂದು ಆರಂಭವಾದ ಪ್ರಸ್ತಾವ ಈಗ ಅದನ್ನು ಕಡ್ಡಾಯಗೊಳಿಸಬಹುದೆ, ದೇಶಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಗೊಳಿಸಬೇಕಾದುದು ಅವಶ್ಯವೆ, ನಿಂತುಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದವರು ಏನು ಮಾಡಬೇಕು, ಆ ಅವಧಿಯಲ್ಲೆ ಸಿನೆಮಾಹಾಲನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತಿರುವವರು ಏನು ಮಾಡಬೇಕು – ಎಂದೆಲ್ಲ ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದ ಆಯಾಮಗಳನ್ನು ತಳೆದಿದೆ. ಮರುಪರಾಮರ್ಶೆ ಸರ್ವೊಚ್ಚ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ೨೦೧೮ ಜನವರಿ ೯ರಂದು ನಡೆಯುವುದಿದೆ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಪ್ರಾಪ್ತಿಯ ಆರಂಭದ ಶಕೆಯಲ್ಲಿ ದೇಶಭಕ್ತಿಪ್ರಕಟೀಕರಣ ಅವಶ್ಯವಿದ್ದಿರಬಹುದು, ಈಗ ಇಲ್ಲ – ಎಂದೂ ಒಂದು ಮೇಧಾವಿವರ್ಗ ಅಪ್ಪಣೆಕೊಡಿಸಿದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರಧ್ವಜಕ್ಕೂ ರಾಷ್ಟ್ರಗೀತೆಗೂ ಗೌರವಸಲ್ಲಲೇಬೇಕೆಂಬುದು ಜಗತ್ತಿನ ಶಿಷ್ಟರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವಯಂಸಿದ್ಧ ಸಂಗತಿಯೆನಿಸಿದೆ. ಕ್ರಿಕೆಟಿಗ ಗೌತಮ್ ಗಂಭೀರ್ ಕೇಳಿದ್ದಾರೆ: “ಹೋಟೆಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅರ್ಧಗಂಟೆಯಾದರೂ ಕಾಯಲು ಹಿಂದೆಗೆಯದವರಿಗೆ ಸಿನೆಮಾಹಾಲ್‌ನಲ್ಲಿ ೫೨ ಸೆಕೆಂಡ್ ಕಾಯುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆಯೆ?”
ಯಾವುದೇ ಶಿಷ್ಟ ಆಚರಣೆಯನ್ನೂ ಕೂದಲು ಸೀಳುವಂತಹ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಗೂ ಟೀಕೆಗಳಿಗೂ ಒಳಪಡಿಸಬೇಕೆಂಬ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯು ಬೌದ್ಧಿಕ ದಿವಾಳಿತನದ, ಕ್ಷುದ್ರತೆಯ ಮತ್ತು ಅವನತಿಯ ಸಂಕೇತವೆಂದು ಅಧಿಕಸಂಖ್ಯೆಯ ಸಭ್ಯವರ್ಗಕ್ಕೆ ಅನಿಸದಿರದು. ದೇಶದಲ್ಲಿ ಆರೋಗ್ಯಕರ ಪರಂಪರೆಗಳು ಬೆಳೆಯಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸೋಣ.
