ಮನೆ-ಮಾನಿನಿ

ಹುಟ್ಟುವ ಎಲ್ಲ ಜೀವಿಗೂ ಸಾವೆಂಬುದು ಬೆನ್ನಹಿಂದೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಆಸ್ತಿಯೇ ಹೌದಾದರೂ ತೀರಾ ಆಪ್ತರ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ, ಅಕಾಲಿಕ ಮರಣಕ್ಕೆ ಮನೆಯ ಮನಸ್ಸುಗಳು ಹೀಗೇ ಸ್ಪಂದಿಸಿಯಾವು ಎನ್ನಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಯಾರು ಯಾರ ಸಾವಿಗೆ ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಮೊದಲೇ ತಾಲೀಮು ನಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಅದು ರಂಗಭೂಮಿಯಲ್ಲ… ಅಮಿತಾವ್ ಘೋಷ್ ಬರೆದಿರುವ ’ದ ಟೌನ್ ಬೈ ದ ಸೀ’ ಎಂಬ ಪ್ರಬಂಧವನ್ನು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಓದಿದೆ. ೨೦೦೪ರ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೨೬ರಂದು ಕರಾವಳಿಯನ್ನು ಕಾಡಿದ, ಕರಾಳ ನೆನಪು ಸುನಾಮಿಯನ್ನು ಸುತ್ತುವರಿದಿರುವ ಅನುಭವ ಕಥನ ಅದು. […]

ಈ ಮಹಿಳೆಯರಿಬ್ಬರನ್ನೂ ನಾನು ಭಾರತೀಯ ಮಹಿಳೆಯಲ್ಲಿರುವ ಚೈತನ್ಯಕ್ಕೂ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಕ್ಕೂ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತೇನೆ. ಈ ಭಾರತೀಯ ಮಹಿಳೆಯನ್ನು ಅವಳ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳು ಎಂದೂ ಬಹುದಿನ ಬಂಧಿಸಿಡಲಾರವು. ತನ್ನದೇ ಕನಸುಗಳನ್ನೂ ಮಹತ್ತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಗಳನ್ನೂ ಪರಿಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆಯೆ ಅವಳು ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳು ತನ್ನ ಗಂಡನ ಮಹತ್ತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಯ ಬಗ್ಗೆಯೂ, ಮಕ್ಕಳ ಕ್ಷೇಮಾಭ್ಯುದಯದ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಆಕೆಗೆ ತನ್ನ ತಂದೆಯ, ಅಣ್ಣತಮ್ಮಂದಿರ ಹಾಗೂ ಅಕ್ಕತಂಗಿಯರ ಮುಂದೆ ತನ್ನ ಬೇಕು ಬೇಡಗಳು ಹಿಂದೆ. ಅವಳ ಸ್ವಂತ ಕನಸುಗಳು ಏನಾದಾವು? ಈ ವಿ?ಯ ನಾನು ಅನೇಕ ಬಾರಿ […]

ಸೊಸೆಯನ್ನು ಮನೆಮಗಳಾಗಿಯೂ ಅತ್ತೆಯನ್ನು ಹೆತ್ತ ತಾಯಿಗೆ ಸಮಾನವಾಗಿಯೂ ಕಾಣಬಲ್ಲ ಅತ್ತೆ-ಸೊಸೆಯರಿರುವ ಮನೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಸ್ವರ್ಗವೇ ಸರಿ.

‘ಅಮ್ಮನ ಕಂಬನಿ ಕಂಡಷ್ಟು ನಮಗೆ ಅಪ್ಪನ ಬೆವರು ಕಾಣುವುದೇ ಇಲ್ಲ’ – ಹೌದು ತಾನೇ?

ಪೂರ್ಣ ಮನೆಯನ್ನು ಕಾಳಜಿ ಮಾಡುವ ಅವಳ ಕುರಿತು ಬೊಗಸೆ ತುಂಬ ಪ್ರೀತಿಯಿರಲಿ. ಮುಂಗುರುಳ ನೇವರಿಸುವ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕಿಂತ ಬೇರೆ ಔಷಧಿ ಅವಳು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಅದೇ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಹಳೆಯ `ರೇಡಿಯೋ ಸಿಲೋನ್’ನಿಂದ ‘ಮಳೆ ಬರುವ ಕಾಲಕ್ಕ, ಒಳಗ್ಯಾಕ ಕುಂತೇವೋ, ಇಳೆಯೊಡನೆ ಜಳಕ ಮಾಡೋಣ, ನಾವೂನೂ ಮೋಡಗಳ ಆಟ ನೋಡೋಣ’ ಎನ್ನುವ ಹಾಡು ಹಾಗೇ ತೇಲಿ ಬರಬೇಕು ಅನಿಸಿತು….

‘ಇದು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೀಗೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ’ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನಮ್ಮ ಮನೆ-ಮನಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಎಂದೂ ಕಾಣದ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ತಂದುಕೊಡಬಹುದು.

ಆಂಟೀ, ನಾನು ಇನ್ನೂ ದೊಡ್ಡವಳಾದ ಮೇಲೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗ್ತೀನಿ.. ಆಮೇಲೆ ನನಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಮತ್ತೆ ನಾನು ಅಡುಗೆ ಎಲ್ಲ ಮಾಡಿ ಬಡಿಸ್ತೀನಿ….. ನನಗೆ ಪಾಪು ಆಗುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಆಟ ಆಡಿಸ್ತೀನಿ….. ಮನೆಗೆ ಬಂದ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ಪುಟ್ಟಿಯೊಬ್ಬಳು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ದಂಗಾಗಿ ಹೋದೆ. ಅವಳ ಮಾತಿನ ಮೋಡಿಗಲ್ಲ, ಅವಳ ಆಲೋಚನಾ ವೈಖರಿಗಲ್ಲ; ಬದಲಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಭ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ನಮ್ಮ ಪ್ರಪಂಚ, ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ಇನ್ನೂ ಪುಟ್ಟ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುಹಾಕಬಲ್ಲ ಕನಸುಗಳು ಇಷ್ಟೇನೇ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ.